Prachtige weergave van tijdsgeest en sfeer. Ik heb erg genoten van dit boek ( )

Beeld van de ondergang van de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie aan de hand van de lotgevallen van de adellijke familie Trotta. Hoofdpersonage is Carl Joseph Trotta, kleinzoon van een luitenant die bij de slag van Solferino het leven van de keizer Franz Joseph gered heeft en daar met geld en een adelijke titel voor beloond is. Het beeld van de grootvader, de held van Solferino, hangt als een schaduw over zijn bestaan als officier in de Donaumonarchie. Roth beschrijft het garnizoensleven op een prachtige zeer menselijke manier. ( )

Radetzkymars' is de geschiedenis van het verval van de Habsburgse monarchie, gezien door de ogen van de hoofdpersoon, luitenant Von Trotta. Deze klassieker van Joseph Roth begint in 1859 met Von Trotta's grootvader, die door een toeval het leven van de jonge keizer Franz Joseph redt, en het eindigt met de dood van de keizer in 1916. De Eerste Wereldoorlog is dan gaande en de oude wereldorde van de adellijke familie Von Trotta, steunpilaar van keizer en staat, is definitief verdwenen. Terwijl luitenant Von Trotta zijn wereld langzaam ziet vergaan, zoekt hij zijn heil in gokken, alcohol en vrouwen. Radetzkymars is een ongeëvenaard portret van een beschaving in verval. Het meeslepend vertelde verhaal getuigt van groot psychologisch inzicht en wordt terecht gerekend tot de hoogtepunten van de wereldliteratuur.

dit is één van de top tien in mijn bibliotheek. Joseph Roth weet perfect de sfeer weer te geven van het einde van een tijdperk. Meedogenloos maar met erbarmen schildert hij de ondergang van Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie en de tijdgeest die ermee gepaard ging.Absolute top! ( )

Het verval van de Habsburgse monarchie, beschreven in het verhaal van drie generaties Trotta. Joseph die bij een slag bij Sipolje het leven van de keizer redde en ter beloning in de adelstand werd verheven, zijn zoon Franz die tot districtscommissaris wordt benoemd en diens zoon de luitenant Carl Joseph von Trotta und Sipolje.
Op zich is dat niet origineel omdat ook in de andere boeken van Roth dit tijdsgewricht uitgebreid aan de orde komt, maar er is meer.
De milde ironie waarmee Roth in het algemeen zijn observaties vertaalt, geraakt in dit boek op de achtergrond wanneer hij de personages erg nabij komt. Dan wordt zijn pen gedoopt in ernst en mededogen en vertaalt hij de vastgeroeste maatschappij in het beschrijven van karakterbeelden en observaties. In deze beelden laat Roth duidelijk zien dat niet de menselijke geschiedenis als metafoor voor de ondergang dienst doet, maar omgekeerd.

En dan, zo halverwege is er die bliksemschicht die de lezer duidelijk wil maken dat de teloorgang ‘van toen’ zonder mankeren ook elders in de tijd geprojecteerd kan worden. Dat leren de karakters die in dit boek worden beschreven en die een enorme lading geven aan het lezen van dit boek. ( )