"Poëzie=woordkunst". Dat was het credo van Paul van Ostaijen, die dichtkunst vooral zag als een spel met woorden. Hij streefde naar een zo groot mogelijke harmonie tussen vorm en inhoud. Na de Eerste Wereldoorlog kwam hij in Berlijn in aanraking met het expressionisme en het dadaïsme; niet veel later publiceerde hij de bundel 'Bezette stad' (1921). Het is een vroege proeve van ritmische typografie, met gedichten die uit geïsoleerde woorden en woordgroepen werden samengesteld. Elk onderdeel uit de bundel geeft in een momentopname een bepaald facet van zijn herinneringen aan de Antwerpse oorlogstijd weer. 'Nagelaten gedichten' bevat de gedichten die nooit in een bundel zijn verschenen die door Van Ostaijen zelf verzorgd werd. Bekende - zoals 'Marc groet 's morgens de dingen'- en minder bekende verzen zijn hier verzameld.