Ik begon aan dit boek omdat ik dacht dat het zowel erg leesbaar als best wel literair was. De eerste 100 bladzijden vond ik het ook wel een page-turner, maar daarna ging het lezen steeds stroever, totdat ik uiteindelijk werkelijk met lange tanden bezig was meer en meer wijdlopige en irrelevante mededelingen te lezen. Siem Sigerius ontpopt zich na de Mulo eerst als judokakampioen, die zelfs succes boekt op de Olympische Spelen op gelijke voet met mannen als Ruska en Geesink en daarna ook nog als geniaal wiskundige, specialiteit: knopen, in Californië aan de universiteit werkt, en woont op Bonita Avenue. Hij heeft dan al zijn eerste vrouw bij wie hij een zoon heeft ingewisseld en achtergelaten voor Tineke die twee dochters heeft. Uiteindelijk wordt hij rector van de TU Enschede en later ook nog minister. Ik wil hier niet de vele intriges vertellen (spoilen) die het boek met flashbacks en grillig tijdverloop presenteert. Een kleine, onuitgewerkte greep: zijn oudste stiefdochter, studente aan de TU, heeft samen met haar vriend Aaron een zeer lucratieve pornofotosite op het nog maar prille internet, die Siem uiteindelijk ontdekt. De vuurwerkbrand in Enschede vernielt onder andere Aarons huis, hij wordt psychotisch en (gedeeltelijk) beter. Siem heeft een in het niets eindigende affaire met een jong meisje. Zijn in de steek gelaten zoon wilde nooit deugen en doet dat steeds minder. Zijn oudste stiefdochter vertrekt voor een stage naar Amerika en komt nooit meer terug. Enerzijds zijn onderdelen best wel goed met elkaar verknoopt, kloppen de tijden en verhalen wel met elkaar, maar anderzijds vallen er erg veel mussen van het dak zonder enige dwingende noodzaak, zijn er veel “Witte paters “ (W.F. Hermans). De jongste dochter komt amper uit de verf, waarom is moeder Tineke eerst dun dan dik, dan dun, waarom moeten wij alles weten over Aarons achtergrond? Er zijn nog veel meer lege plekken en daarnaast grote stukken met veel meer informatie dan het verhaal kan dragen. Er zijn behoorlijk wat lelijke zinnen, maar ook behoorlijk wat trefzekere formuleringen en beschrijvingen. Onevenwichtig. ( )

Het zal wellicht aan mij liggen, of aan de tijd van het jaar, maar dit boek kon me echt niet boeien. Buwalda heeft zeker zijn best gedaan met een ingenieuze opbouw van zijn verhaal: hij geeft stapsgewijs elementen vrij die een nieuw licht werpen op een problematische familiegeschiedenis. De perspectiefwisselingen en de verwikkelingen rond de dramatische vuurwerkramp in Enschede, in 2000, houden de spanning gaande. En het hoofdpersonage, wiskundig genie, universiteitsrector, mediafiguur, en politicus Siem Sigerius heeft genoeg carrure om dit verhaal te dragen. Maar de andere personages zijn zo vlak, zo ééndimensioneel en karikaturaal dat de geloofwaardigheid eraan moet geloven. Als je alles samenneemt is dit een banale ‘opkomst en val van een groot man’-verhaal. Het heeft zijn verdienste, vooral als lectuur aan de rand van het zwembad, of op het strand, maar meer niet. ( )

Moeilijke start (tot 3 maal toe) maar een heerlijk boek. Speciaal, heel speciaal) ( )

Goed geschreven, leest vlot maar te lang uitgesponnen en niet interessant genoeg. ( )

Een verhaal waarin je begint te lezen en dat dan over je heen dendert, als een trein die over je heen rijdt terwijl jij tussen de rails ligt. Het davert door met steeds dezelfde kracht tot aan het einde. ( )