Ik had wel wat meer verwacht van deze Nobelprijswinnaar. Agnon brengt ogenschijnlijk een simpel verhaaltje, maar het was verdorie worstelen om erdoor te geraken. Dat had vooral te maken met het trage ritme, de archaïsche stijl en het fletse romantische verhaaltje, waarbij de innerlijke zielenroerselen van de hoofdpersonages Hirsjl en Blume eindeloos werden uitgemolken en de nevenpersonages erg oppervlakkig bleven. Het curieuze is dat deze roman erg 19de eeuws aandoet, met een nogal cliché-romantisch gegeven dat lijkt uit te draaien op een naturalistisch drama, maar het juist niet doet. Agnon speelt hier een pervers spel van omkering, nog versterkt door een curieuze mengeling van moraliserende en ironische opmerkingen. Misschien een krachttoer op zich, maar het was voor mij erg bevreemdend, en sprak me dus niet zo aan. De enige charme die dit verhaal mij bood was de rijkelijke evocatie van het leven in een joodse gemeenschap in Oost-Europa, in de 19de eeuw. ( )