Dostojevski beschrijft zijn vierjarig verblijf in een strafkolonie in Siberie. Hij schrijft over de straffen en de willekeur. Duizenden stokslagen waren geen uitzondering. Tussendoor verbleef men een tijd in de ziekenboeg tot men de rest weer aankon. Wanneer wij dat in de de eenentwintigste eeuw lezen vragen we ons af hoe die mensen in zo'n kolonie, als beesten, met mekaar konden leven. Het ongelooflijke van dit boek zit in de commentaren van de schrijver waar hij bijvoorbeeld bepaalde barbaarse officieren beschrijft 'waar je alles bij mekaar nog wel kon om lachen'. Mensen die de wreedaardigste straffen ondergingen met een air van 'pech gehad'.
We kunnen verre reizen maken om vreemde culturen te ondergaan. Een tijdreis is ook niet mis. Het is mijn overtuiging dat de mensen, uit onze eigen straat, maar dan 100, 150 jaar geleden, ons minstens even vreemd en boeiend zijn.