De neven Arvid en Anders Traneus begeren dezelfde vrouw, Kristina. Arvid is haar echtgenoot, maar mishandelt haar; Anders is haar geheime minnaar. Als de lijken van Kristina en dat van een zwaar verminkte man in haar boerderij op het Zweedse eiland Gotland worden gevonden, neemt men aan dat deze man haar echtgenoot Arvid is, die een aantal dagen daarvoor is thuisgekomen van zijn werk in Japan. Het blijkt echter zijn neef Anders te zijn; van Arvid ontbreekt elk spoor. Inspecteur Fredrik Broman is een van de rechercheurs die bij de oplossing van het misdrijf is betrokken. Als daarna ook Ricky, Arvids zoon, nergens meer is te vinden en men een gruwelijke ontdekking in een weiland doet, komt Broman heel dicht bij de oplossing.
Ik heb het boek voor 1/3 gelezen. Het verhaal kon niet boeien.

Het vertalen van een titel is altijd lastig. Ik was na het lezen van dit boek er nog niet helemaal uit welke vrouw nu precies wat wilde afrekenen. De originele titlel is geloof is "Blod", hetgeen waarschijnlijk simpelweg "bloed" betekent: een heel wat relevantere titel, niet alleen in letterlijke maar ook in overdrachtelijke zin. We zullen het daar maar bij laten.
Voor de familie Traneus laten we het er echter niet bij. Maak snel kennis met hen, want veel is er van de familie niet over. Het begint met de vondst van een tweetal lijken, waarvan één ernstig verminkt.
Nee, eigenlijk begint het met een politieman die met de traumahelicopter naar het vasteland wordt gebracht omdat hij zwaar hersenletsel heeft opgelopen. Aan het eind van het boek wordt duidelijk hoe dat gebeurde.
Dat deed me meteen afvragen waarom deze intervalhoofdstukjes er telkens tussen moesten, alsof het een zeer belangrijk onderdeel was in het plot. Daar is helemaal geen sprake van. Hij loopt in dit boek uiteindelijk letsel op zoals in een ander boek misschien een kogel. En bovendien zorgen de onderbrekingen er voor dat vlak voor de ontknoping al duidelijk is wat er gaat gebeuren. Östlundh had dit stijlmiddel beter weg kunnen laten.
Wat mij betreft had Östlundh ook wat minder clichématige personen mogen bedenken. De keiharde zakenman, de borderline zoon, de hysterische dochter, het onnozele rijkeluisvrouwtje, het is allemaal wat veel – of liever gezegd te weinig.
Ik vond de ontknoping wat tegenvallen; de weg er naar toe beloofde meer. Wat wel duidelijk aanwezig is, is de bijzondere sfeer van het Zweedse eiland Gotland. Dit is typisch een boek uit een serie: de een is wat beter dan de ander. Veel schrijvers liften natuurlijk mee op het succes van Henning Mankell, maar dan moet je echt meer in je personages en de consequenties van hun handelen investeren.
Een wat onevenwichtig boek, echter zeker spannend genoeg voor een onbezorgde detectivelezer. Ik weet niet of de uitgever of de schrijver zich van de “literaire thriller” nomenclatuur-hype bedient, maar dat is echt te veel. Gewoon, een spannende thriller. Met wat meer aandacht aan de personages en hun achtergronden zeker een schrijver met veel potentie, maar literair - nee. ( )