Dit boek won één van de belangrijkste literaire prijzen, namelijk de MAN BOOKERPRIZE in 2011. Het is een mooi boek met een prachtige stijl, waaruit je veel kan leren over bijvoorbeeld groei, verandering, ouderdom en herinnering. Bij bepaalde momenten vond ik het ook een ingewikkeld boek, zeker wanneer de auteur de filosofische toer op gaat. Ik kon me ook moeilijk in het hoofdpersonage inleven en vond het bij bepaalde momenten erg deprimerend van toon. Ook het einde van het boek moest ik een paar keer herlezen om erachter te komen dat Adrian een verhouding had met de moeder van Veronica en niet met Veronica zelf. Wat ik er nog het meest van zal onthouden is dat je beter oplet met wat je zegt of schrijft aan andere mensen omdat je nooit weet hoe hun situatie is of zal evolueren en dat je vaak later pas van veel dingen de ware betekenis komt te weten. ( )

Dit is duidelijk een procesroman: Tony Webster, een oudere man, kijkt terug op zijn middelmatig leven, met vooral veel melancholie naar zijn typisch Engelse collegetijd toen alles nog mogelijk was en hij deel uitmaakte van een boys’ club die aan alle clichés van dat fenomeen beantwoordde, inclusief de wat aparte medeleerling met duidelijk meer levenservaring en -inzicht.
40 jaar later, na een doodsbericht, blijkt zijn herinnering aan wat er toen allemaal gebeurde erg onvolledig en zelfs ronduit verkeerd. Webster krijgt stapsgewijs nieuwe informatie, die zijn blik op toen telkens verandert en hem uiteindelijk op zijn grondvesten doet daveren. Samen met hem leren we, ook stapsgewijs, hoe het verleden plots in het heden kan inbreken en dat heden helemaal overhoop kan gooien. Barnes illustreert dat bij het begin van de roman met de herinnering aan een nachtelijk uitstapje in Bristol, toen hij de rivier de Severn door het tij in een golf even stroomopwaarts zag stromen.
Dat beeld illustreert het meesterschap van Barnes. Zoals we van hem gewoon zijn is dit boekje ingenieus gecomponeerd en geschreven. Deze korte roman werd alom bejubeld, en sleepte wellicht terecht de Man Bookerprijs in de wacht. Maar toch sprak het me minder aan dan zijn vorige boek ‘Nothing to be Frightened of’, wellicht door het Oxbridge-sfeertje in het begin, de ingehouden vertelstijl van Tony en de te strakke compositie. ( )

De korte roman gaat over tijd en haar fatale vergeten en over de wroeging die bij de onvolkomenheid van dit valse tijdsbesef hoort.
Een jonger meet zich met het leven en dezelfde oudere man wordt geconfronteerd met de verwoesting die dit elven bij andere heeft aangericht.

Daarenboven technisch superieur door Barnes in twee verschillende stijlregisters gecomponeerd. . ( )

man vertelt in deel 1 over zijn liefde voor een vrouw en in deel 2 over hoe het hem en haar verder gegasn is, maar daar gaat het niet over. ( )

Dit is zo'n boek dat voor mij best honderd extra pagina's mocht hebben. De twee delen in het boek staan voor de jeugd en de latere leeftijd van Tony Webster. Beide delen kennen een eigen stijl en tempo. Een citaat uit het adolescentaire eerste deel kan dit illustreren. "Dat was nog een angst van ons: dat het Leven niet zoals de Literatuur zou blijken. Kijk naar onze ouders - waren die soms Literair materiaal? Op zijn best mochten ze misschien de status nastreven van toeschouwers en omstanders, onderdeel van een maatschappelijk decor waartegen zich echte, werkelijk belangrijke zaken konden afspelen. Zoals? De zaken waar het in de literatuur om ging: liefde, seks, moraal, vriendschap, geluk, lijden, verraad, overspel, goed en kwaad, helden en schurken, schuld en onschuld, ambitie, macht, rechtvaardigheid, revolutie, oorlog, vaders en zonen, moeders en dochters, het individu tegen de maatschappij, succes en mislukking, moord en zelfmoord, dood, God. En kerkuilen." (p. 21)
Wanneer Tony in het tweede deel verneemt dat zijn beste vriend, die zelfmoord pleegde, een dagboek bijhield, is dit aanleiding voor hem om zijn eigen herinneringen te herontdekken en herevalueren. "Hoe vaak vertellen we ons eigen levensverhaal? Hoe vaak stellen we bij, verfraaien we, laten we handig dingen weg? En hoe langer het leven doorgaat, hoe minder er om ons heen overblijven om onze versie te betwisten, ons eraan te herinneren dat ons leven niet ons leven is, maar alleen het verhaal dat wij erover verteld hebben. Verteld aan anderen, maar - voornamelijk - aan onszelf." (p. 103) Ook Tony moet de harde waarheid onder ogen nemen dat de pijl van de tijd slechts in één richting gaat. "En nee, het was geen schaamte die ik nu voelde, of spijt, maar iets wat in mijn leven veel schaarser was en sterker dan allebei: wroeging. Een gevoel dat veel ingewikkelder is, gestolde oerdrift. Dat als voornaamste kenmerk heeft dat er niets aan valt te doen: er is te veel tijd verstreken, te veel schade aangericht, om nog iets te kunnen goedmaken." (p. 107) Mooie en krachtige literatuur van Barnes, maar wellicht des te meer wanneer je dit leest eens je de kaap van de vijftig hebt gerond. ( )