Hoofdinspecteur Reginald Wexford is met pensioen. Hij woont met zijn vrouw Dora nog steeds in Kingsmarkham en heeft daarnaast een tweede huis in Londen. Hij leest en wandelt veel en geniet van zijn leven. Hij is niet langer "meneer" of "hoofdinspecteur" maar gewoon Reg. Ondanks al die zegeningen mist hij het leven van politieman en is hij aangenaam verrast als hij een oud-collega ontmoet die hem vraagt als onbetaald adviseur mee te willen werken aan de oplossing van een vreemde zaak. In een huis in Londen zijn in een kolenopslagkelder onder de patio, de stoffelijke overschotten gevonden van vier mensen. Twee mannen en twee vrouwen. Drie van de stoffelijke overschotten liggen er al een jaar of twaalf en het vierde pas twee jaar. Niemand weet om wie het gaat. Reginald Wexford is maar wat blij dat hij weer op onderzoek kan uitgaan.

Ruth Rendell is bijna 83 jaar oud (17 februari 1930) maar die hoge leeftijd heeft geen invloed gehad op haar schrijfstijl. Die is nog steeds beeldend en elegant. In De grafkelder is veel ruimte voor de gedetailleerde en fraaie beschrijvingen van gebeurtenissen, personages en omgeving, zoals we dat van haar kennen. En Wexford heeft nog niets van zijn scherpte verloren hoewel hij wel gehinderd wordt door het feit dat hij geen politieman meer is en daardoor in zijn bevoegdheden beperkt is.

Het verhaal daarentegen haalt niet het niveau van eerdere inspecteur Wexford-mysteries. Er wordt over de identiteit van de slachtoffers, de vraag hoe zij in de kolenkelder terecht zijn gekomen en over wie moordenaar zou kunnen zijn, heel veel gespeculeerd terwijl daar nauwelijks bruikbare aanwijzingen en feiten voor bestaan. Het boek is een vervolg op een eerder boek van Ruth Rendell uit 2000 (Streling voor het oog - A sight for sore eyes) en voor lezers die dat boek kennen, komen een aantal ontwikkelingen in De grafkelder niet als een verrassing. Misschien is het zelfs wel verstandig om eerst dat boek te lezen alvorens met De grafkelder te beginnen. Wexford zou Wexford niet zijn als hij het mysterie uiteindelijk niet ontrafelt maar de ontknoping is gebaseerd op een aantal soms vergezochte toevalligheden. Dit doet afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verhaal.
Dan komt er in het boek ook nog een schokkende gebeurtenis in het gezin van Wexford voor. Deze gebeurtenis heeft echter geen enkele relatie met het misdaadverhaal en lijkt een beetje te dienen als bladvulling.

De grafkelder is een leuke en goed geschreven misdaadroman met een onbevredigend plotontwikkeling. Het boek mist de scherpte en diepgang van eerdere boeken van Ruth Rendell. Liefhebbers van hoofdinspecteur Wexford zullen de minpunten voor lief nemen maar wie voor het eerst een Wexford mysterie leest, zal dit boek teleurstellend vinden en niet snel tot een volgende aanschaf overgaan. En dat is jammer want het doet afbreuk aan het hoge niveau, dat Ruth Rendell terecht wereldberoemd maakte. Inspecteur Wexford heeft zijn sporen dubbel en dwars verdiend. ( )