Een lange monoloog door de 'ik'-persoon. Drie goede pianisten volgen een workshop van Horowitz. Rivaliteit is voelbaar van zodra Glenn Gould de eerste noten laat horen. Wertheimer is een heel goede pianist, maar beseft dat Gould véél beter speelt. Wertheimer heeft het daar erg moeilijk mee: Heel goed zijn is niet voldoende, hij wil steeds de beste zijn. Hij heeft derhalve een onbestemde angst niet meer serieus genomen te worden. Zo voelt en is hij de 'onderspitdelver'. Ook de verteller is overklast door de Amerikaan en beseft dat het grootste talent al de mindere goden in de schaduw brengt. Om deze reden stopt de verteller met zijn pianostudie en schenkt zijn kostbare piano à de dochter van een schoolleraar. Wertheimer oefent nog bezeten door, veilt zijn instrument en stort zich op de studie van de geesteswetenschappen. Uiteindelijk pleegt hij zelfmoord. De verteller, het alter ego van Thomas Bernhard , overschouwt het leven, met aanvaarding van de nederlaag. Bovendien heeft hij Wertheimer niet hoog op: hij verneemt minder aangename dingen uit diens privéleven, heeft zijn mening hierover, bekritiseert hem en gaat enigszins tegen zijn zin naar de begrafenis van zijn studiegenoot.
Tussendoor beschimpt hij Oostenrijk, diens bekrompenheid en kleinburgerlijkheid. Ook de dorpen, de spoorwegen, de hotels en het culturele leven moeten het ontgelden. Typisch Thomas Bernhard. Toch is dit chagrijnig element véél minder aanwezig dan in zijn ander boek, 'Houthakken'. Wel de lange meanderende zinsbouw, de vele herhalingen en het steeds hanteren van het tussenwerpsel (..denk ik..) komt wel veelvuldig voor en zorgt voor een haast hypnotiserende schrijfwijze, eigen aan deze auteur. Erg meeslepende monoloog! ( )