Julia Blackburn maakt gebruik van hetzelfde geslaagde recept als in "Wij Drieën" namelijk een combinatie van eigen vertelling met eigen dagboekfragmenten en verhalen, herinneringen en foto's van mensen die doorheen haar boek op de voorgrond treden. In 1999 is zij haar man Herman gevolgd om te gaan wonen in een bergdorp in Ligurië. Het verhaal dat zij hier meer dan tien jaar later over brengt, getuigt van een diepmenselijke betrokkenheid en een authentiek relaas van de geschiedenis van enkele mensen uit deze valleien zonder enig voyeurisme dat bij zulke verhalen telkens om de hoek loert. Voor haar zelf luidde dit een nieuw hoofdstuk in haar leven in: "De toekomst waar we op afstevenden begon vorm te krijgen, een smal pad dat in de verte verdween. Dag na dag, stap voor stap. Stenen tegen bomen waarop je kon zitten en uitkijken. Onverwachte wendingen die je wellicht op onbekend terrein zouden brengen." (p. 25) Net als in haar vorige boek vormt ook hier de thematiek van leven en dood de achtergrond waartegen elke beschrijving een louterende kleur krijgt. "Soms moeten we ons dingen herinneren want pas dan kunnen we ze vergeten." (p. 233) Blackburn vat het zelf mooi samen op de laatste bladzijden bij haar relaas over een feestje waar ze alle protagonisten uit haar boek bij zich had uitgenodigd: "Ik zeg dat ik hoop dat iedereen blij zal zijn met het boek als het uiteindelijk in het Italiaans vertaald wordt en dat ik door hier in het dal te zijn het verleden en het heden en de toekomst als een onmetelijk landschap ben gaan zien waar we doorheen wandelen over een netwerk van smalle paden." (p. 301). ( )