Ik kan tamelijk kort zijn over dit boek: ik hield er gewoon niet van. Neem nu de proloog: 60 bladzijden van verbale acrobatie over een baseball-wedstrijd uit 1951 die veertig jaar na datum nog altijd tot de verbeelding spreekt. Ok, DeLillo haalt literair werkelijk alles uit de kast om hetzelfde effect te bereiken als een vinnige, doorgemonteerde openingsscène in een film die een uurlang op je netvlies blijft trillen; maar net dat mag je niet doen met proza, vind ik; laat elk medium toch gewoon zijn eigen sterkte houden. En dan dat cliché om in te zoomen op cultfiguren als Frank Sinatra of J. Edgar Hoover die ook in het stadion waren en die allerlei bespiegelingen over de Koude Oorlog ten beste geven.
Wat volgt, is een meanderende, caleidoscopische roman waarin zowel de baseball-wedstrijd als de Koude Oorlog de verbindende thema’s zijn: het is zo gezocht, zo artificieel, dat het lijkt alsof DeLillo zegt: “Kijk eens wat ik allemaal kan te voorschijn toveren, hoe ingenieus ik de dingen kan maken…” en daarbij vergeet dat het ook nog ergens over mag gaan.
Neen, dit boek is echt niet aan mij besteed. ( )