DE VOS, DE HOND EN ... DE MAN: Daniel P. Mannix

In de tijd dat Tod, de vos, de strijd aanbond met Copper, de hond, en diens baas, leidde zijn vaste route afwisselend door bossen, over open veld en langs koele beekjes. Jaar in, jaar uit balanceerde hij op houten omheiningen, rende in de diepe voren van omgeploegde akkers en sprong behendig van de ene steen op de andere ten einde aan de overkant van een beekje te komen, waarbij zijn achtervolgers, de hond en zijn baas, het nakijken hadden. Het werd een kwestie van tijd; want op den langen duur doorzagen de hond en zijn baas de trucjes van de vos en was het voor hen geen vraag meer waar ze hem moesten zoeken. Maar met al hun listigheid waren ze geen van drieën tegen hun gemeenschappelijke vijand opgewassen: de meedogenloze nieuwe tijd, met bulldozers, woningbouw en al, die de ondergang van hun vredige, groene wereld inluidde. In De vos, de hond en. . . de man zijn we dan ook niet alleen getuige van een reeks spannende achtervolgingen. Veeleer is het de benauwende, onstuitbare "vooruitgang" als gevolg waarvan het dierenleven in de wildernis met volledige vernietiging wordt bedreigd, die ons tot nadenken stemt. Een opmerkelijk boek dat geen enkele dieren- of natuurvriend onverschillig kan laten.

PAPILLON: Henri Charrière

De mens — filosofen onder u mogen mij deze gedachtengang vergeven — is wellicht niet anders dan een dier dat op zekere dag op zijn achterpoten ging staan en tot de ontdekking kwam dat hij twee handen en een stel hersens had, en dat hij die graag zou willen gebruiken : twee handen om te geven en te nemen, hersens om te denken en waar nodig een keuze te doen. Maar om te kunnen kiezen moet een mens vrij zijn. En vrij wilde Henri Charrière, alias Papillon, die uit het bagno van Cayenne wist te ontsnappen, zijn. In dit opzicht is hij beslist geen uitzondering. Nochtans heeft zijn levensgeschiedenis, die in betrekkelijk korte tijd zowel bij het publiek, als in de pers de meest uiteenlopende reacties heeft uitgelokt, een diepere betekenis. Papillon is in eerste instantie het "ooggetuigen-verslag" van een man die levend teruggekeerd is uit het oord der verdoemden, het bagno ; een adembenemend relaas van zijn ontsnappingspogingen, met een huiveringwekkende afschildering van de onmenselijke eenzame opsluiting op Saint-Joseph, waarbij het rotsvaste besluit om de vrijheid te heroveren hem overeind houdt. Maar het is meer : het is de drang van een man die, na zijn verleden met niets ontziende eerlijkheid onder de loep te hebben genomen, als een innerlijk bevrijd mens opnieuw wil beginnen. Zijn bitterheid heeft hij overwonnen, het zijn de herinneringen aan al die verloren jaren die hem kwellen, aan al die lotgenoten, slachtoffers van een stelsel dat straft zonder zelfs de moeite te nemen enig begrip te tonen en dat reeds bij voorbaat alle hoop op rehabilitatie de bodem inslaat. Het stelsel is fout, zoals trouwens vrijwel ieder stelsel. Dat er op elke duizend bannelingen, die al lang voorgoed hebben afgedaan alvorens ze de haaien tot feestmaal dienen, toch altijd wel één Henri Charrière is, een man die tot elke prijs opnieuw een kans wil krijgen, een Papillon wiens levensdrang hem voor de volledige ondergang behoedt, die de ene ontsnappingspoging na de andere onderneemt, die valt, weer opstaat, en ten slotte, op zekere dag, de vrijheid tegemoet vliegt, is hiervan wel een sprekend bewijs.

KEERPUNT IN EEN JONGENSLEVEN: Weldon Hill

Raphael Layton was een jongen die nu werkelijk nooit iets goed deed. Op het honkbalveld viel hij meestal languit op zijn neus; op school waren zijn cijfers sinds hij in de zesde klas zat bedenkelijk achteruitgegaan, en wat schoot hij ermee op dat zijn bazige, oudere broer Mitch alleen maar negens en tienen haalde Zijn vader kon, als gevolg van een hartaanval het vele werk op de boerderij niet meer alleen aan, en doordat zijn moeder in de stad werkt en bijgevolg iedere dag van huis was, zat Rare eeuwig en altijd met zijn broertje Arnie, een lastpost van drie, opgescheept. Nooit had hij nu eens tijd om met zijn grote vriend, Pete Cornshucks, een Cherokee Indiaan, uit jagen of uit vissen te gaan. Hoe weinig kon Rafe vermoeden dat het lot iets voor hem in petto had dat zelfs de moed en de kracht van menig volwassene te boven zou zijn gegaan. Want in letterlijke zin streed Rafe, de jongen die tot dan alles verkeerd had gedaan, een strijd op leven en dood ten eind Arnie en zichzelf van een wis ondergang te redden. Een ontroerend en dikwijls vermakelijk verhaal van een jongen die met zich zelf en zijn omgeving geregeld overhoop ligt. Menige lezer zal een glimlach dan ook niet kunnen onderdrukken, wanneer hij zich onwillekeurig de dwarskop herinnert die hij zijn in zijn jeugd is geweest.

DE SPIONNE MET HET HOEDJE: Dorothy Gilman

Mevrouw Virgil (Emily) Pollifax uit New Brunswick, New Jersey, moest toegeven dat de jongeman van de Inlichtingendienst wat vreemd keek, toen ze met haar voorstel kwam. Doch ze zag niet in waarom zij geen spionne zou kunnen worden. Ze was weduwe, haar kinderen waren volwassen en getrouwd, en in de bijeenkomsten van de tuinierstersclub zag ze nu niet bepaald een nieuwe levenstaak. Bovendien zou geen zinnig mens ooit op de gedachte komen dat zij bij sinistere zaken betrokken was. Aanvankelijk vond haar plan weinig weerklank bij de bevoegde instantie, doch dank zij een toeval ging haar reeds lang gekoesterde wens toch in vervulling. Zo begint dit verrukkelijke spionageverhaal, waarin vrijwel alles - hoe kan het anders - mis gaat. Weldra hebben zowel de CIA als de vijand alle reden om te wensen dat Emily Pollifax maar bij haar geraniums was gebleven en het uitvechten van de koude oorlog aan hen had overgelaten.

Bron: Readers digest 52 ( )