Het bekende procédé van Erik Vlaminck: tamelijk korte hoofdstukken met verschillende personages als ik-figuur, verteld over enkele generaties heen, met wat familiegeheimen in een Vlaamse sfeer (ook al speelt het verhaal zich grotendeels in Canada af). Het werkt. ( )

Van dit boek heb ik in alle toonaarden genoten. Alles (verhaal, taal, vorm tot en met de kaft) zit gewoon goed in mekaar. Elly, dochter van een Vlaamse duivenmelker uit Geel en een Nederlandse religieuze fanatica die hun (on)geluk na de oorlog in Canada zijn gaan zoeken, is diep ongelukkig en je zou voor minder als je het verhaal van de ouders kent. Je begint zowaar sympathie te krijgen voor Elly, al draait dat wel even anders uit, en kun je al even goed de beide ouders volgen in hun verhaal. Ook de dochter van Elly komt aan het woord, ook zij is ontgoocheld in haar opvoeding (i.e. haar moeder) maar ook zij verloochent haar roots niet zoals ook de anderen dat niet doen.
Het is een beetje een complex verhaal, maar zeer goed gebracht, in een fantastisch mooi geschreven stijl waarbij grote aandacht gaat naar alle details. Je kan het lezen als een donker verhaal, maar evengoed kun je het lezen als een verhaal waarbij de vrouwen (Elly, haar moeder en haar dochter) krachtige figuren zijn, ja misschien is het boek wel een feministisch boek (geschreven door een man). Het is gewoon prachtig om te zien hoe de auteur in het begin van het boek de moeder als een feeks afschildert terwijl je op het einde van het boek een zekere sympathie voor haar krijgt, het verhaal van de vader gaat dan net andersom. Misschien is de algemene les (al is dat wat zwaar geformuleerd)... oordeel niet te snel over anderen, en wie is nu eigenlijk gek ...
In elk geval, ik geef niet snel 5 sterren, maar dit is volgens mij een boek dat het verdient. ( )