Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
In this postapocalyptic novel, a father and his son walk alone through burned America. Nothing moves in the ravaged landscape save the ash on the wind. It is cold enough to crack stones, and when the snow falls it is gray. They sky is dark. Their destination is the coast, although they don't know what, if anything, awaits them there. They have nothing; just a pistol to defend themselves against the lawless bands that stalk the road, the clothes they are wearing, a cart of scavenged food--and each other. This book boldly imagines a future in which no hope remains, but in which the father and his son, "each the other's world entire," are sustained by love. It is an unflinching meditation on the worst and the best that we are capable of: ultimate destructiveness, desperate tenacity, and the tenderness that keeps two people alive in the face of total devastation.--From publisher description.… (meer)
psybre: Earth Abides, a classic post-apocalyptic novel published in 1949, is a bit less dark, and as an ecological fable, contains more science than The Road. When pondering to read The Road again, read this book instead.
hazzabamboo: Two post-apocalyptic masterpieces, with much of their power coming from their focus on a couple of characters and the exotic horrors that threaten them.
Stbalbach: Kosinski & McCarthy were born 5 weeks apart in 1933 and were ages 6-12 during WWII. Both books are dark violent fables told from a child's view.
Boohradley: There are a lot of similarities between the plot of this book and The Road. In Parable of the Sower an adolescent girl, who suffers from hyper-empathy, makes a long journey in hope of survival in a hostile, post-apocalyptic world.
Na 20 bladzijden stonden mijn stekels recht: wat een schraal verhaal! Een vader en zijn zoon, onderweg in een post-apocalyptische wereld met opvallende Mad Max-trekjes, voortdurend op hun hoede voor gevaar en hun interactie beperkt tot korte, stompzinnige dialogen. En zo gaat het ook verder. Alleen, geleidelijk aan kom je toch wel in het verhaal, of beter in die schrale wereld. McCarthy schildert een hallucinant toneel, een desolaat landschap dat me deed denken aan 1 van de kringen in Dante’s Hel: onder een dikke laag as, en met op hol geslagen, ronddolende mensen die alleen maar met overleven bezig zijn en dus alle moraal hebben losgelaten. Vader en zoon stoten in een kelder op verminkte, naakte mensen die opgesloten worden gehouden en stukje bij beetje worden opgepeuzeld door een bende; ze vinden een pasgeboren baby aan het spit, en overal zijn er verkoolde resten van wat ooit een wereldbrand geweest moet zijn. Het is een hopeloze wereld, en dat weet McCarthy via de vaderfiguur toch wel in de verf te zetten. Die klampt zich vast aan het redden van zijn zoon, maar beseft geleidelijk aan dat er eigenlijk geen vooruitzicht is. In de interactie blijkt de zoon te staan voor het naïeve, vertrouwensvolle, idealistische element, die de in ongevoeligheid vervallende vader regelmatig tot de orde roept. De interactie tussen vader en zoon is bijwijlen aandoenlijk en zeker het slot zal niemand onberoerd laten. Maar net daar, in dat slot, komt de grote zwakheid van deze roman bloot te liggen. McCarthy focust zijn verhaal helemaal op deze twee mensen, die volledig op elkaar betrokken zijn en elkaar (proberen) rechthouden. Dat ligt in het verlengde van de (Amerikaanse?) obsessie om alleen het individu in het blikveld te nemen en blind te blijven voor de sociale interactie waarin elk menselijk bestaan ingebed ligt. Het is deels een kwestie van overtuiging natuurlijk, maar ik ben er zeker van dat zelfs in een post-apocalyptische wereld mensen elkaar zullen ondersteunen om een humane samenleving (herop) te bouwen, hoe moeilijk dat ook gaat; dat is gewoon het menselijke verhaal. Als McCarthy dat probeerde duidelijk te maken, dan had hij zijn roman beter laten beginnen waar hij nu eindigt. ( )
Een man op weg met zijn zoon door een apocalyptisch landschap. De dialogen zijn kort, de beschrijvingen precies, de terugblikken beperkt en een toekomst is er niet echt. Een inktzwart verhaal. Het sprankeltje hoop is flinterdun. Zo eenvoudig het verhaal is, het blijft aan je huid kleven zoals het roet dat voortdurend uit de hemel dwarrelt. Een areligieuze religieuze roman: het bestaat. ( )
Ik had dit boek al sinds eind november in huis. Ik heb het geleend uit de bibliotheek, nadat het op een zondagmiddag in de Openbare Bibliotheek in Groningen in het kader van Zondagschrijvers in de bieb werd besproken door Arend Jan Wonink.
Zonder die aanbeveling zou ik het boek niet hebben geleend. Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )
Wat een ultra-slecht boek.De schrijver heeft het steeds weer over het grijze stoffige landschap, de zwarte bomen, dit wordt gans het boek door herhaald, en herhaald, en herhaald,en... De personages missen elk spatje diepgang, hun conversaties zijn hemeltergend nietszeggend, het enige woord dat dat de jongen schijnt te kennen is 'oké', jongens hoe banaal.Het enige andere personage waarmee het tot een 'gesprek' komt, is zo mogelijk nog ongeloofwaardiger, en irritanter dan het andere duo,een eenzame filosoof die ik persoonlijk wel in het stof zou doen bijten moest ik zoiets ooit tegenkomen. Maar eind goed al goed: net op de laatste bladzijde komt heel onverwacht een kliekje 'goederikken' langs: driewerf hoera voor dit voortreffelijk leugenachtig en -alweer- ongeloofwaardig einde! Dit was mijn eerste en meteen ook laatste boek van de schrijver zonder "aanhalingstelkens". BAH. ( )
With only the corpse of a natural world to grapple with, McCarthy's father and son exist in a realm rarely seen in the ur-masculine literary tradition: the domestic. And from this unlikely vantage McCarthy makes a big, shockingly successful grab at the universal.
“The Road” is a dynamic tale, offered in the often exalted prose that is McCarthy’s signature, but this time in restrained doses — short, vivid sentences, episodes only a few paragraphs or a few lines long, which is yet another departure for him.
Post-apocalyptic fiction isn't automatically better when written by Cormac McCarthy, but he does have a way of investing genre clichés with fine gray tones and morose poetry.
But even with its flaws, there's just no getting around it: The Road is a frightening, profound tale that drags us into places we don't want to go, forces us to think about questions we don't want to ask. Readers who sneer at McCarthy's mythic and biblical grandiosity will cringe at the ambition of The Road . At first I kept trying to scoff at it, too, but I was just whistling past the graveyard. Ultimately, my cynicism was overwhelmed by the visceral power of McCarthy's prose and the simple beauty of this hero's love for his son.
It is a survival guide on how to design shoes out of tarp, replace a shopping-cart wheel, and siphon gas from a stove. McCarthy’s project is to render these objects strange—as remnants of an alien race—until they gain the power to instill awe and terror, a reenchantment of the world. A well-preserved sextant unexpectedly stirs the father, cans of peaches are handled like sacred chalices, and unknown tracks in the asphalt reduce the boy to tears.
As usual with McCarthy's writing, most of the normal apparatus of English prose is missing: no quotation marks, few capitals, few apostrophes and fewer commas. Sentences are mostly fragmentary, and dialogue is minimal. Typically, McCarthy salts his language with unusual or coined words: "claggy," "disclets," "nitty," "meconium," "rachitic," "salitter," "crozzled," "bolus," "woad," "parsible." Even a Yiddish word, "tokus."
One of McCarthy's best novels, probably his most moving and perhaps his most personal, "The Road" would be the ideal coda to a body of work that now spans 10 books over 40 years.
Through his scaled-down view of a post-apocalypse American east, McCarthy has discovered a rich, engrossing landscape that is distinctly his own. It’s a horrible pleasure to watch the father and his son make their way through it, even as one remains unsure whether it would be more humane to hope for their survival or hope for their gentle death.
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
This book is dedicated to John Francis McCarthy
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
When he woke in the woods in the dark and the cold of the night he'd reach out to touch the child sleeping beside him.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
He'd not have thought the value of the smallest thing predicated on a world to come. It surprised him. That the space which these things occupied was itself an expectation (149).
From daydreams on the road there was no waking. He plodded on. He could remember everything of her save her scent. Seated in a theatre with her beside him leaning forward listening to the music. Gold scrollwork and sconces and the tall columnar folds of the drapes at either side of the stage. She held his hand in her lap and he could feel the tops of her stockings through the thin stuff of her summer dress. Freeze this frame. Now call down your dark and your cold and be damned.
He pulled the boy closer. Just remember that the things you put into your head are there forever, he said. You might want to think about that.
You forget some things, don't you?
Yes. You forget what you want to remember and you remember what you want to forget.
It took two days to cross that ashen scabland. The road beyond fell away on every side. It's snowing, the boy said. He looked at the sky. A single gray flake sifting down. He caught it in his hand and watched it expire there like the last host of christendom.
He thought if he lived long enough the world at last would be lost. Like the dying world the newly blind inhabit, all of it slowly fading from memory.
On this road there are no godspoke men. They are gone and I am left and they have taken with them the world. Query: how does the never to be differ from what never was?
All things of grace and beauty such that one holds them to one's heart have a common provenance in pain. Their birth in grief and ashes.
There is no God and we are his prophets.
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
In the deep glens where they lived all things were older than man and they hummed of mystery.
In this postapocalyptic novel, a father and his son walk alone through burned America. Nothing moves in the ravaged landscape save the ash on the wind. It is cold enough to crack stones, and when the snow falls it is gray. They sky is dark. Their destination is the coast, although they don't know what, if anything, awaits them there. They have nothing; just a pistol to defend themselves against the lawless bands that stalk the road, the clothes they are wearing, a cart of scavenged food--and each other. This book boldly imagines a future in which no hope remains, but in which the father and his son, "each the other's world entire," are sustained by love. It is an unflinching meditation on the worst and the best that we are capable of: ultimate destructiveness, desperate tenacity, and the tenderness that keeps two people alive in the face of total devastation.--From publisher description.
)
)
)
)
Google Books — Bezig met laden...
Let's Discuss The Road by Cormac McCarthy
30
Het is een hopeloze wereld, en dat weet McCarthy via de vaderfiguur toch wel in de verf te zetten. Die klampt zich vast aan het redden van zijn zoon, maar beseft geleidelijk aan dat er eigenlijk geen vooruitzicht is. In de interactie blijkt de zoon te staan voor het naïeve, vertrouwensvolle, idealistische element, die de in ongevoeligheid vervallende vader regelmatig tot de orde roept. De interactie tussen vader en zoon is bijwijlen aandoenlijk en zeker het slot zal niemand onberoerd laten.
Maar net daar, in dat slot, komt de grote zwakheid van deze roman bloot te liggen. McCarthy focust zijn verhaal helemaal op deze twee mensen, die volledig op elkaar betrokken zijn en elkaar (proberen) rechthouden. Dat ligt in het verlengde van de (Amerikaanse?) obsessie om alleen het individu in het blikveld te nemen en blind te blijven voor de sociale interactie waarin elk menselijk bestaan ingebed ligt. Het is deels een kwestie van overtuiging natuurlijk, maar ik ben er zeker van dat zelfs in een post-apocalyptische wereld mensen elkaar zullen ondersteunen om een humane samenleving (herop) te bouwen, hoe moeilijk dat ook gaat; dat is gewoon het menselijke verhaal.
Als McCarthy dat probeerde duidelijk te maken, dan had hij zijn roman beter laten beginnen waar hij nu eindigt. (