Na 20 bladzijden stonden mijn stekels recht: wat een schraal verhaal! Een vader en zijn zoon, onderweg in een post-apocalyptische wereld met opvallende Mad Max-trekjes, voortdurend op hun hoede voor gevaar en hun interactie beperkt tot korte, stompzinnige dialogen. En zo gaat het ook verder. Alleen, geleidelijk aan kom je toch wel in het verhaal, of beter in die schrale wereld. McCarthy schildert een hallucinant toneel, een desolaat landschap dat me deed denken aan 1 van de kringen in Dante’s Hel: onder een dikke laag as, en met op hol geslagen, ronddolende mensen die alleen maar met overleven bezig zijn en dus alle moraal hebben losgelaten. Vader en zoon stoten in een kelder op verminkte, naakte mensen die opgesloten worden gehouden en stukje bij beetje worden opgepeuzeld door een bende; ze vinden een pasgeboren baby aan het spit, en overal zijn er verkoolde resten van wat ooit een wereldbrand geweest moet zijn.
Het is een hopeloze wereld, en dat weet McCarthy via de vaderfiguur toch wel in de verf te zetten. Die klampt zich vast aan het redden van zijn zoon, maar beseft geleidelijk aan dat er eigenlijk geen vooruitzicht is. In de interactie blijkt de zoon te staan voor het naïeve, vertrouwensvolle, idealistische element, die de in ongevoeligheid vervallende vader regelmatig tot de orde roept. De interactie tussen vader en zoon is bijwijlen aandoenlijk en zeker het slot zal niemand onberoerd laten.
Maar net daar, in dat slot, komt de grote zwakheid van deze roman bloot te liggen. McCarthy focust zijn verhaal helemaal op deze twee mensen, die volledig op elkaar betrokken zijn en elkaar (proberen) rechthouden. Dat ligt in het verlengde van de (Amerikaanse?) obsessie om alleen het individu in het blikveld te nemen en blind te blijven voor de sociale interactie waarin elk menselijk bestaan ingebed ligt. Het is deels een kwestie van overtuiging natuurlijk, maar ik ben er zeker van dat zelfs in een post-apocalyptische wereld mensen elkaar zullen ondersteunen om een humane samenleving (herop) te bouwen, hoe moeilijk dat ook gaat; dat is gewoon het menselijke verhaal.
Als McCarthy dat probeerde duidelijk te maken, dan had hij zijn roman beter laten beginnen waar hij nu eindigt. ( )

Een man op weg met zijn zoon door een apocalyptisch landschap. De dialogen zijn kort, de beschrijvingen precies, de terugblikken beperkt en een toekomst is er niet echt. Een inktzwart verhaal. Het sprankeltje hoop is flinterdun.
Zo eenvoudig het verhaal is, het blijft aan je huid kleven zoals het roet dat voortdurend uit de hemel dwarrelt.
Een areligieuze religieuze roman: het bestaat. ( )

Ik had dit boek al sinds eind november in huis. Ik heb het geleend uit de bibliotheek, nadat het op een zondagmiddag in de Openbare Bibliotheek in Groningen in het kader van Zondagschrijvers in de bieb werd besproken door Arend Jan Wonink.

Zonder die aanbeveling zou ik het boek niet hebben geleend. Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )

Wat een ultra-slecht boek.De schrijver heeft het steeds weer over het grijze stoffige landschap, de zwarte bomen, dit wordt gans het boek door herhaald, en herhaald, en herhaald,en... De personages missen elk spatje diepgang, hun conversaties zijn hemeltergend nietszeggend, het enige woord dat dat de jongen schijnt te kennen is 'oké', jongens hoe banaal.Het enige andere personage waarmee het tot een 'gesprek' komt, is zo mogelijk nog ongeloofwaardiger, en irritanter dan het andere duo,een eenzame filosoof die ik persoonlijk wel in het stof zou doen bijten moest ik zoiets ooit tegenkomen. Maar eind goed al goed: net op de laatste bladzijde komt heel onverwacht een kliekje 'goederikken' langs: driewerf hoera voor dit voortreffelijk leugenachtig en -alweer- ongeloofwaardig einde! Dit was mijn eerste en meteen ook laatste boek van de schrijver zonder "aanhalingstelkens". BAH. ( )

Een geweldig boek. ( )