Siri Hustvedt is van de interessantste schrijvers van het moment. Ik las al een aantal van haar romans, en was telkens behoorlijk onder de indruk. Ze is een heel erudiete, intellectualistische schrijfster, maar helemaal niet blasé, integendeel haar boodschap is meestal hoe weinig zekerheden we in het leven hebben en ook hoe weinig we, zelfs gewapend met de laatste wetenschappelijke inzichten, nog maar weten over wat er echt toe doet. Haar focus lag aanvankelijk op esthetiek en op de complexe verhoudingen tussen mensen, maar doorheen de jaren is ze uitdrukkelijk recente inzichten in de neuropsychologie en biologische wetenschappen gaan verwerken in haar romanwerk. Dat wordt ook weerspiegeld in dit essaybundel. Over het algemeen weet Hustvedt zowel academische als heel persoonlijke aspecten mooi in evenwicht te houden en erg leesbare stukjes af te leveren, waarbij ze voortdurend heen en weer springt tussen diverse disciplines. Maar ik moet zeggen dat de redelijk afstandelijke toon op de duur wat bevreemdend begon te werken. Veel van haar essays kwamen op een of andere manier ook al in haar vroeger prozawerk aan bod, en daar, in een lopend verhaal, kwamen ze duidelijk veel meer tot leven. Slotsom: voor wie het werk van Hustvedt nog niet kende is dit wellicht een aangename, zij het wat droge, kennismaking, voor de Hustvedt-liefhebbers voegt dit werk niet zoveel toe. ( )