William Bridges pretendeert in het boek Managen van transities juist de menselijke kant van organisatieveranderingen te belichten, terwijl het boek mij als lezer in de reeks gelezen veranderkundige boeken het minst kon boeien. Door het boek te starten met gekunstelde constructies als veranderingen die transities moeten heten en het door elkaar haspelen van management en leidinggeven (kijk alleen naar de boektitel) en daarna zonder literatuurlijst ogenschijnlijk de pretentie te hebben veel concepten zelf bedacht te hebben, is lucht. Hoe de geschiedenis van Mozes en schoonvader Jethro uit Exodus wordt ingebreid raakt kant noch wal. Iets betere schriftkennis zou tot andere conclusies leiden dan de causaliteit tussen rigide leiderschapstijl en het beloofde land mogen intrekken (p.181). Open deuren als 'verkoop problemen, geen oplossingen', 'ontdoe u van oude bagage' en 'stel extra veranderingen uit' klinken me veel te gemakkelijk. Jammer, maar de werkelijkheid, juist die menselijke kant van veranderingen, is veel complexer! ( )