Op Social Media zag ik vaak aanbevelingen over de schrijfster, ook nog eens van mensen wiens oordeel ik vertrouw. Vorig jaar las ik voor het eerst een boek van haar en ik werd weggeblazen. Zo mooi, zo indrukwekkend.

Dit jaar las ik dit boek digitaal, met veel zin. Het duurde even, ik kwam er niet in. Het duurde nog wat langer en ik merkte dat ik er nog steeds weinig van begreep. En toen had ik het uit. Nog steeds kon ik het niet duiden. In het nawoord verteld de vertaalster al dat zij veel vragen had. Ik begrijp het. De vragen kan ik niet eens verwoorden.

Natuurlijk kan ik wel lezen, kan ik de gebeurtenissen in me opnemen. De gedachten die beschreven worden probeer ik te volgen. Maar het geheel krijg ik niet, de achterliggende gedachte vang ik niet, de boodschap is onduidelijk. Het kan niet altijd raak zijn, maar vervelend vind ik het wel. Waarom begrijp ik het niet?

Citaat: “Dakota zong in drie verschillende bars, en wanneer ze snel geld nodig had, zong ze in de metro. Op een avond ging ik naar het metrostation van lijn 1 om naar haar te kijken. Ik had mijn houten stoel meegenomen en die tegen de muur van het perron gezet, met mijn gezicht naar de voorbijrijdende metro’s. Dakota en haar vriend hadden midden op het perron plaatsgenomen. Haar vriend speelde gitaar en keek naar haar zoals buiksprekers naar hun pop en ouders naar hun kinderen.” (p23/84) ( )

Dit is geen makkelijk boek om te lezen, vanwege het grote aantal verwijzingen naar schrijvers, literatuur en literatuurgeschiedenis. Als je niet bekend bent met Ezra Pound, om maar iemand te noemen, dan mis je een hoop verwijzingen en begrijp je veel niet. Dat overkwam mij in elk geval, bij het lezen van dit boek. Alsof ik zwom in een veel te diep zwembad. Worstelend om boven water te blijven.
Wat ik wel mooi vond was de sfeer van het boek, de manier waarop er gespeeld wordt met fictie en werkelijkheid, hoe de verhalen steeds meer in elkaar schuiven, en steeds onduidelijker wordt wie eigenlijk de verteller van dit verhaal is. ( )