(Review in English here)

De torens van Februari wordt gepresenteerd als het dagboek van Tom Wit dat aan de schrijfster Tonke Dragt overhandigd is ter redigering en publicatie.

Tom staat zonder geheugen plotseling op een strand bij een pittoresk stadje, en gaandeweg ontdekt dat hij in een terechtgekomen is in een alternatieve versie van onze wereld. Veel is daar hetzelfde als bij ons, maar de technologie staat achter: twee onbewoonde woontorens van twaalf verdiepingen worden namelijk beschouwd als mysterie-omringde en bijna onkenbare toeristattracties, omdat die jaren geleden ook plotseling in de duinen verschenen. Tom ontdekt ook dat hij niet de enige is die ooit de oversteek naar deze wereld gemaakt heeft.

Tonke Dragt weet haar fantasierijke verhalen altijd zo’n schijn van doorleefde werkelijkheid te geven: ze slaagt erin mijn instinctieve scepsis te omzeilen zolang de fictie maar meeslepend genoeg is. Had ik dit boek als tiener ontdekt, vermoed ik dat ik het regelmatig zou willen hebben herlezen. ( )

Een verzameling dagboekfragmenten en enkele krantenknipsels helderen iets op van de gebeurtenissen rond de mysterieuze verdwijning van een 14-jarige jongen, die op een schrikkeldag in februari "Het Woord" uitspreekt

Er is een deur die opengaat met een woord, een deur waardoor torens kunnen verdwijnen. Of verschijnen. De vreemdelingen die erdoor komen, hebben de keuze: terug gaan of volledig assimileren. Eens aan deze kant, krijgt het verlangen vleugels. ( )