Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
In Falling Out of Time, David Grossman has created a genre-defying drama -- part play, part prose, pure poetry -- to tell the story of bereaved parents setting out to reach their lost children. It begins in a small village, in a kitchen, where a man announces to his wife that he is leaving, embarking on a journey in search of their dead son. The man -- called simply Walking Man -- paces in ever-widening circles around the town. One after another, all manner of townsfolk fall into step with him (the Net-Mender, the Midwife, the Elderly Math Teacher, even the Duke), each enduring his or her own loss. The walkers raise questions of grief and bereavement: Can death be overcome by an intensity of speech or memory? Is it possible, even for a fleeting moment, to call to the dead and free them from their death? Grossman's answer to such questions is a hymn to these characters, who ultimately find solace and hope in their communal act of breaching death's hermetic separateness.… (meer)
Rouwlyriek: het is altijd een delicaat genre, want het vervalt zo gemakkelijk in goedkoop zelfbeklag, oppervlakkig gewauwel, of een overdramatische toonzetting. Grossman schreef dit boek vijf jaar na de dood van zijn zoon Uri, die sneuvelde in de korte Israelisch-Libanese oorlog van 2006. Precies om de valkuilen van rouwlyriek te vermijden, koos hij voor een bijzondere stijl die het midden houdt tussen een theaterstuk en pure poëzie, of misschien zeg ik beter: poëtisch theater, of theatrale poëzie? Mensen lopen plots weg van hun thuis, hun bezigheden, en gaan op zoek naar hun al langer verloren zoon of dochter; ze vinden elkaar zelfs in een soort van karavaan op zoek naar ‘daar’ waar hij/zij naartoe is; je hoort de betrokkenen zelf, in korte, aangrijpende monologen, gesprekken met zichzelf of met de gestorvene, heel verschillende emoties uitend. Geregeld grijpen de regels naar de keel, maken ze het rauwe gevoel van gemis tastbaar tot op het randje van het dragelijke. Maar er is ook een chroniqueur, die beschrijft wat er gebeurt, en op de duur ook aan de slepende karavaan deelneemt, zogezegd in opdracht van zijn baas, de hertog. Dat doet wat vreemd-middeleeuws aan, zeker als je weet dat ook een centaur (een Griekse mythologische figuur) een van de figuranten is en inhoudelijk zelfs een vrij belangrijke rol speelt. Het verhaal zelf zit een beetje tussen de regels en lijkt met horten en stoten te gaan, of en toe zelfs te sputteren, sommige scenes zijn ronduit cryptisch; geregeld bekruipt je een gevoel van bevreemding, wellicht met opzet. En daardoor deden de stijl en de structuur van dit boek me erg denken aan de échte, klassieke, Griekse tragedies, vooral die van Sofokles en Euripides. Je moet al een hele grote zijn om je daar mee te kunnen meten; poëtisch lukt Grossman dat zeker, theatraal ben ik iets minder overtuigd. Maar dit is zonder de minste twijfel een authentieke, erg persoonlijke uiting van rouwlyriek. ( )
bij momenten prachtige zinnen, gedachten schitterend verwoord ga het nog een keertje lezen, want ben er bij eerste lezing niet in geslaagd om het volledig naar waarde te kunnen schatten.. ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
As they sit eating dinner, the man's face suddenly turns.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
- But what is there? There's no such place. There doesn't exist! - If you go there, it does. - But you don't come back. No one ever has. - Because only the dead have gone.
For five years we unspoke that night. You fell mute, then I. For you the quiet was good, and I felt it clutch at my throat. One after the other, the words died, and we were like a house where the lights go slowly out, until a sombre silence fell -
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
Yet still it breaks my heart, my son, to think that I have - that one could - that I have found the words.
In Falling Out of Time, David Grossman has created a genre-defying drama -- part play, part prose, pure poetry -- to tell the story of bereaved parents setting out to reach their lost children. It begins in a small village, in a kitchen, where a man announces to his wife that he is leaving, embarking on a journey in search of their dead son. The man -- called simply Walking Man -- paces in ever-widening circles around the town. One after another, all manner of townsfolk fall into step with him (the Net-Mender, the Midwife, the Elderly Math Teacher, even the Duke), each enduring his or her own loss. The walkers raise questions of grief and bereavement: Can death be overcome by an intensity of speech or memory? Is it possible, even for a fleeting moment, to call to the dead and free them from their death? Grossman's answer to such questions is a hymn to these characters, who ultimately find solace and hope in their communal act of breaching death's hermetic separateness.
)
Google Books — Bezig met laden...
(3.85)
1
Mensen lopen plots weg van hun thuis, hun bezigheden, en gaan op zoek naar hun al langer verloren zoon of dochter; ze vinden elkaar zelfs in een soort van karavaan op zoek naar ‘daar’ waar hij/zij naartoe is; je hoort de betrokkenen zelf, in korte, aangrijpende monologen, gesprekken met zichzelf of met de gestorvene, heel verschillende emoties uitend. Geregeld grijpen de regels naar de keel, maken ze het rauwe gevoel van gemis tastbaar tot op het randje van het dragelijke.
Maar er is ook een chroniqueur, die beschrijft wat er gebeurt, en op de duur ook aan de slepende karavaan deelneemt, zogezegd in opdracht van zijn baas, de hertog. Dat doet wat vreemd-middeleeuws aan, zeker als je weet dat ook een centaur (een Griekse mythologische figuur) een van de figuranten is en inhoudelijk zelfs een vrij belangrijke rol speelt. Het verhaal zelf zit een beetje tussen de regels en lijkt met horten en stoten te gaan, of en toe zelfs te sputteren, sommige scenes zijn ronduit cryptisch; geregeld bekruipt je een gevoel van bevreemding, wellicht met opzet. En daardoor deden de stijl en de structuur van dit boek me erg denken aan de échte, klassieke, Griekse tragedies, vooral die van Sofokles en Euripides. Je moet al een hele grote zijn om je daar mee te kunnen meten; poëtisch lukt Grossman dat zeker, theatraal ben ik iets minder overtuigd. Maar dit is zonder de minste twijfel een authentieke, erg persoonlijke uiting van rouwlyriek. (