Dit is weer een heel gave Modiano, met al zijn vertrouwde ingrediënten: de heel concrete Parijse setting, in dit boek vooral de wijken in en rond Montparnasse; de zoektocht naar een vrouw die de verteller (Jean…, nu een schrijver) 20 jaar geleden gedurende korte tijd intens gekend heeft, een zekere Dannie , die in slechte papieren was geraakt, maar waar hij toen nooit hoogte van heeft gekregen; het diffuse van waarnemingen en herinneringen. Op metaniveau staat andermaal de paradox voorop van het relatieve van de tijd (verleden en heden vloeien in elkaar over) en tegelijk het onherroepelijke van het verleden (dat zo goed als onbereikbaar is). Zonder meer mooi, en tevens één van de laatste werken van Modiano, een Nobelprijs winnen is duidelijk niet bevorderlijk voor de artistieke creativiteit. ( )

Evenals in “De horizon” is dit boek meer dan een vertelling. Het is wederom een literaire choreografie waarin alle elementen van de melancholie een dansende harmonie met elkaar proberen te vormen. Modiano probeert in dit boek houvast te vinden in zijn oude aantekenboekje maar komt tot de ontdekking dat zelfs feiten niet vatbaar zijn voor betrouwbare herinneringen. “Dat wij leven bij de gratie van andermans stilzwijgen” wordt vervolgens het decor waarvoor verlies, herinnering en droom hun tango dansen.

Wederom een prachtig en bovenal betoverend boek. ( )