Jane, de vos en ik. Tekst: Fanny Britt, illustraties: Isabelle Arsenault

Op de voorkant lovende woorden van Bart Moeyaert, op de achterflap van Annet Schaap en in deze recensie van mij.
Wat een geweldig mooi boek! Ik kende Arsenault al van Majoor Rosalie; een boek waar ik instant verliefd op werd. En ook bij Jane, de vos en ik is die verliefdheid een feit.

In dit verhaal volgen we Hélène die zich op school helemaal alleen voelt, het feit dat er een schoolreis aankomt maakt alles nog erger. Ze vlucht zo vaak ze kan weg in Jane Eyre, het boek dat ze aan het lezen is. Als er tijdens die schoolreis een vosje uit de bossen komt verandert alles en krijgt Hélènes leven (en ook de prenten in het boek) meer kleur.

Het verhaal is mooi, het is goed geschreven en de samenhang met de tekeningen is wonderbaarlijk goed. Die tekeningen aan sich zijn gevoelig en vertederend, vol kleur of net niet. Vele pagina’s lijken wel schilderijen en doen je vingers jeuken om ze uit te scheuren en op te hangen aan de muur boven je bed. Het verschil in stijl tussen de ‘Jane-prenten’ en de Hélènes is goed gedaan en geeft dit boek nog meer diepgang. De illustraties en de tekst tillen elkaar echt op een hoger niveau.

De gevoelens zijn pijnlijk herkenbaar, sommige gebeurtenissen ook. Dat zou droef en wrang kunnen aanvoelen maar Jane, de vos en ik bevat de gave om daar bovenuit te stijgen en de schoonheid te laten overwinnen. Magisch mooi! ( )