Het einde van het boek, de laatste 25-30 bladzijden, heb ik diagonaal gelezen. De spanning is dan uit het verhaal en het gefilosofeer van de schrijfster helpt het niet vooruit. Knap geconstrueerd verhaal, vol verrassingen, plotwendingen die verbazen. ( )

Heel veel bladzijden hoor. Totaal acht maanden tussen beginnen en uitlezen, omdat je tussendoor ook weleens wat anders wilt. Het verhaal is leuk genoeg, en je kunt geboeid door blijven lezen, maar met de helft van het aantal bladzijden was er in ieder geval niet de ergernis over het grote aantal woorden. Wel grappig dat ze aan het eind ook nog eens haar filosofie achter het verhaal gaat uitleggen. ( )

Het was een behoorlijke tijdsinvestering om deze baksteen van 900 bladzijden te verorberen, maar het is me toch gelukt, zij het met enige moeite. Tartt slaagt er redelijk in om de spanningsboog vol te houden en dat is niet evident; alleen het middenstuk in Las Vegas deed me even aarzelen. Nog een plus: Tartt brengt in deze roman diverse genres mooi samen, beter dan in haar eerste (The Secret History) vind ik: een coming-of-age-verhaal (rond de jonge Theo Decker), een society-roman (zowel over de drugsscene als het milieu van de kunstzwendel), een liefdesverhaal (de aandoenlijke crush van Theo voor Pippa), een detective (de zoektocht naar het gestolen schilderij “Het puttertje”), een thriller (met een redelijk gewelddadige afloop) en uiteindelijk ook een filosofische mijmering over het verband tussen schoonheid en goedheid. Zoals gezegd, Tartt weet over het algemeen die diverse compositie-elementen goed te doseren en redelijk geloofwaardig te houden, al zijn er uitzonderingen (de onwaarschijnlijke terugkeer van Theo’s criminele vriend Boris, bijvoorbeeld, die de uitzichtloze situatie intussen opgelost heeft). Ook stilistisch presteert Tartt over het algemeen op topniveau: sommige scenes zijn echt pareltjes, maar ze wisselt die ook af en toe ook af met eerder cliché-aandoende passages.
Waar ik absoluut een probleem mee had was de oeverloze gedetailleerdheid waarmee Tartt haar verhaal doorspekt: elke handeling, elk gezichtspunt, elke actiescene, elke beschrijving, wordt met enorm veel details geschilderd. Dat maakt de lectuur wel erg rijkgeschakeerd, maar geregeld ook taai, en om eerlijk te zijn zelfs saai; ik betrapte me er op dat ik een aantal scenes gewoon diagonaal begon te lezen. En die gedetailleerde aanpak staat ook een beetje haaks op de meta-filosofische onderlaag van het verhaal. Want waar staat het schilderij Het Puttertje eigenlijk voor? Zoals Tartt via sommige personages diverse keren aanbrengt: het 17de eeuwse tafereel geeft vanop afstand een mooi, en erg charmerend beeld van een aandoenlijk vogeltje dat vasthangt aan een ketting, maar van dichtbij bestaat het uit niet meer dan enkele borstelstreken met verschillende kleuren verf, een verre voorganger van het impressionisme dus. Door in haar schrijf procedé bijna voortdurend zeer gedetailleerd te werk te gaan, gaat Tartt dus in tegen die benadering. En dat is vreemd.
Tenslotte heb ik gemengde gevoelens bij de afwikkeling van het verhaal: Tartt maakt van de finale eerst een ordinaire actiethriller en dat is een genre waar ik niet echt liefhebber van ben, maar vervolgens valt de hele dynamiek stil en brengt ze een filosofische mijmering over goed en kwaad, en het verband met kunst. Die mijmering zelf viel zeker in de smaak, maar het is een onwaarschijnlijke manier om een verhaal te eindigen, vind ik.
Slotsom: zeer gemengde gevoelens, zeker gezien de omvang van dit werk (3 sterren). ( )

17-11- 15
Mooi geschreven.
ik ben een eindje vòòr de helft.
Wat is dat toch, de boeklezende, aardige ik-figuur(Theo) heeft prettige relaties met iemand en als lezer voelt dat fijn, en steeds worden die verbroken. Hij issteeds weer op zichzelf aangewezen, wat hem maar slecht lukt.
Realisme?
En gaat iedereen nog een rol hebben? Dat zou bevredigend zijn.

Ondertussen vraag ik me ook af wat er nu toch eindelijk eens gaat gebeuren met het schilderij.
Wetende dat het ook een spannend boek wordt en gezien de tags en het begin in Amsterdam (en wat hints) kan ik wel vermoeden welke kant het op gaat.

Dus eigenlijk ben ik wat ongeduldig.

24-11-15 net over de helft,
Het thema is nog hetzelfde. Hoofdpersoon wordt iets ouder, ik ben niet meer zo ongeduldig, maar word er niet vrolijk van. ik-persoon is back in NY.

2-12-15
Een kantelpunt bij hoofdstuk 9: Donna Tart speelt met de lezer. Dat wordt me ineens weer duidelijk. De ik-persoon lijkt al honderden pagina's sympathiek, lezer leeft mee met de ongelukkige omstandigheden, voelt wat compassie. Al doet hij er zelf weinig aan. En nu hij als twintiger dat wel doet, is het iets onaangenaams, hij blijkt onbetrouwbaar. Gebruikt net het slechtste dat hij geleerd heeft, in Vegas, om geld te verdienen. En is, net als zijn vader, verslaafd aan het worden.

Een omkering, qua gevoel als in [The Secret History]. Heb je dit goed en wel door komt er weer en scène van het grootste ongeluk voor hem, Pippa heeft een stom vriendje. Daardoor neig je als lezer weer het zielig te vinden. jouw loyaliteit wordt op de proef gesteld. mee gespeeld

blz 527: De uren vanaf dat Theo met zijn moeder op fifth avenue loopt totdat hij na de explosie, daar weer terug is: and yet it was remarkable too how his world limped on without him. Strange, I thought, as I jumped a sheet of water at the curb, how a few hours could change everything - or rather, how strange to find that the present contained such a bright shard of the living past, damaged and eroded but not destroyed.
antwoord op vraag 17-11 ja
uit:
goed, uiteindelijk dekte het verhaal van het schilderij de lading van de inhoud van het boek: Doe wat je hart je ingeeft, het lot brengt het - je leven verder- , brengt vaak ongeluk en af en toe geluk.
Heeft het boek al die pagina's nodig? Om te vertellen hoe vriendschap kan werken, en hoe lastig het kan zijn om, vooral in je eentje, te leven? ( verlies, angst, onzekerheid, eenzaamheid, schuldgevoel, teleurstelling, onverschiiligheid, bedreigende anderen) .Kan de lezer pas echt overtuigd zijn na zo veel pagina's zo lang dicht op de huid van Theo?
In Amsterdam Lijkt het tempo te worden opgevoerd, maar het is schijn.

ik zoek een citaat aan het eind, dat 95% of zijn desperate leven weergeeft, somber, een verklaring waarom het geen fijn boek was.
Het gevoel wat blijft hangen is toch vooral negatief:

En hoe zal ik de beschrijvingen van Amsterdam en Hollandse Meesters beoordelen. Te cliché of herkenbaar, het maakt het voor de vele Engelstalige lezers wel duidelijk. Cobblestones. Dichtopeengepakte huizen.
grappiger: Opbrekingen :) ( het gedoe rond de metroliijn innhet centrum) en: 'de rode banen zijn voor fietsers' :) . Regen. Sterk weed.
Hoeveel tijd heeft Donna in Nederland(Amsterdam ) doorgebracht?
Zijn de Nederlandse verwijzingen er allemaal voor het boek, de titel, of is het ook pleasen van het grote Nederlandse publiek? En hoe erg is dat? of juist bedanken?

Men/we hebben de neiging om dikke boeken hoger te waarderen dan dunne.( voor jezelf? zoveel tijd erin doorgebracht? verdediging(net verkeerd woord, of voor de schrijverm due toch ook mmaar de moeite heeft genomen.) Boekenweekgeschenken worden relatief maar laag gewaardeerd. daar klopt iets niet. (Elsschot dan weer wel...)
ik neig tot een drie sterren voor deze, maar daar zit er toch te veel voor in.

ja ik weet dat dit geen afgerond review is. houd het maar op : Thoughts in Progress ( )

Een dertienjarige jongen overleeft op merkwaardige wijze een aanslag, waarbij zijn moeder om het leven komt ( )