In Pondlife schrijft Al Alvarez dagboeknotities bij zijn, bijna dagelijkse, zwemtochtjes in enkele Londense zwemvijvers. Vaak niet meer dan enkele meters – crawl, dan wel drijvend op de rug – maar wel in alle seizoenen, dus ook wanneer het water grotendeels bevroren is – een tiental meters ijsvrij gemaakt door de redders.

Alvarez schrijft over de temperatuur van het water, de vogels, de bomen, over de tocht naar de vijvers, de tocht terug, de andere ‘pondswimmers’. Vroeger was hij een fervent klimmer, maar met een pijnlijke enkel (gevolg van een verkeerd gezet gebroken been) heeft hij die passie moeten opgeven – de bijna vijfhonderd meter van de parkeerplaats naar de vijvers zijn een marteling. Herhaaldelijk begeeft zijn enkel het en gaat hij onderuit. Eenmaal in het water verdwijnt de pijn, voelt hij het leven weer in zijn lichaam stromen.

Het boek begint in 2002. Alvarez is op dat moment 73. Behalve zijn enkel heeft hij weinig klachten. De enige variatie in zijn zwemtochten komt van de seizoenen – het is warmer, kouder, de vogels verdwijnen, hebben nesten, hebben jongen, …

Maar jaar na jaar wordt Alvarez ouder. Hij krijgt steeds meer last van zijn enkel – behelpt zich uiteindelijk met twee wandelstokken, de andere zwemmers wachten hem nu op, ondersteunen hem tijdens het aankleden, lopen hem naar de auto. Alvarez voelt hoe hij een mascotte aan het worden is voor de andere zwemmers: zolang hij het nog kan, zolang hij de vriestemperaturen nog trotseert is het leven waard te leven.

Hij krijgt een hartaanval, wordt geplaagd door griepepisodes, worstelt met het schrijven. Het boek, dit boek, dat hij aan het schrijven is, – en door hem is opgevat als een ‘boek over ouder worden’ gaat nergens heen, vindt hij. Zijn enkel plaagt hem nu zodanig dat de weldaden van het zwemmen al helemaal uitgewerkt zijn bij thuiskomst.

De dagboeknotities stokken: de laatste jaren 2010 en 2011 worden afgehandeld in telkens twee pagina’s. Hij krijgt zijn gedachten niet meer op een rij, heeft er geen zin in meer in. Alleen de zwemtochtjes blijven, maar ook zij worden korter. En stilaan begin je te vrezen dat het boek zal eindigen met een berichtje van zijn vrouw.

Dat doet het niet. Ook vandaag leeft Alvarez nog – op 5 augustus werd hij 84. En zolang hij niet bedlegerig is, veronderstel ik dat hij nog steeds in die vijvers te vinden zal zijn …

Op de laatste pagina een citaat van Pancho Villa: Don’t let me die like this. Tell them I said something clever. ( )