Een boek dat tegelijk grappig is en serieus. Met veel wijze lessen, maar ook dingen waar ik echt van moest lachen. Dat zit allemaal in dit boek. Andrew Martin is een topwiskundige die eindelijk een opmerkelijke conclusie heeft getrokken over priemgetallen. En dat kan volstrekt niet gebeuren volgens de bewoners van de planeet Vonnador. Dus wordt er iemand naar de aarde geteleporteerd om bezit te nemen van het lichaam van Andrew en alle bewijs van zijn ontdekking uit te wissen en ook de mensen die hij het misschien heeft verteld. Het eerste gedeelte van het boek is best komisch, het tweede gedeelte is vooral een uiteenzetting van Andrews gedachten over de mensheid met soms een aardig begrip van hoe wij functioneren. ( )

Het boekenblog Hoofdstuk 12 publiceerde een stuk (http://www.hoofdstuk12.nl/recensie/de-wezens-matt-haig/) over dit boek dat mij gelijk zo nieuwsgierig maakte dat ik het vrijwel gelijk bestelde en ben gaan lezen. Het idee de mensheid te beschrijven vanuit het perspectief van een buitenaards wezen trok mij aan omdat dit dé manier is om eens op een andere wijze naar het menselijk handelen te kunnen kijken.

Wellicht waren mijn verwachtingen te hoog gespannen en was het daarom dat ik de eerste honderd bladzijden wel vermakelijk vond maar uiteindelijk te gezocht grappig. En uiteindelijk ook dat het buitenaardse wezen mij te menselijk was, iets waar veel science fiction boeken last van hebben.

Maar opeens werd mijn belangstelling toch aangewakkerd. Dat begon met de observatie dat de mens altijd iets te verbergen heeft. En herstellen in het Engels is recover dat je kunt vertalen als herverbergen. Dus de mensheid wordt gezond door zich anders voor te doen dan dat hij is.

Vanaf dat moment begon het buitenaardse wezen ook werkelijk belangstelling voor de mensheid te hebben. Iets dat in tegenspraak was met de opdracht waarmee hij naar de aarde gestuurd was. En met die belangstelling wordt het verhaal opeens warmer. Het lijkt wel alsof het boek begint vanuit het hoofd het cerebrale en dit steeds meer opschuift naar het hart, het gevoel.

Ondanks alle tekortkomingen van de mens is de uiteindelijke conclusie dat de mensheid ook iets waardevols te brengen heeft. Een conclusie die ik persoonlijk niet snel zal trekken maar toch wel eens aangenaam vind om over te lezen. ( )

Wat een prachtig boek. Hoofdpersoon is een buitenaards wezen die bezit bent van een wiskunde hoogleraar die net de Riemann-hypothese heeft opgelost en daardoor het voortbestaan van het universum op het spel heeft gezet. Zijn opdracht is om alle mogelijke sporen die kunnen leiden naar het bewijs van de hypothese uit de weg te ruimen. Daar hoort ook de vrouw en zoon van de hoogleraar bij.
Eenmaal onderdeel van het gezin begint de hoofdpersoon langzaam maar zeker de schoonheid van de mensheid in te zien, schoonheid met al zijn lelijkheid, tegenstrijdigheden, angsten en liefdes. Het verhaal is boeiend en de beschrijvingen van de manier waarop het buitenaards wezen de mensheid observeert is prachtig. Dit boek schiet zo mijn top-10 aller tijden in ( )