Witold Gombrowicz schreef een geniaal dagboek vanuit Zuid-Amerika, waar hij net voor de Tweede Wereldoorlog berooid aankwam. Van 1941 tot 1969 verbleef hij in Argentinie. De tekst steekt vol geestelijke brille en bespeelt met humor alle menselijke registers. Het boek geeft o.a. een inkijk in Gombrowicz' houding tegenover het existentialisme van Sartre en Camus, over het fenomeen Hitler, over de onfortuinlijke Bruno Schulz, over Thomas Mann, Marcel Proust, Czeslaw Milosz en vele andere monumenten uit de negentiende - twintigste eeuw, en ook over zijn persoonlijke connecties in Polen tijdens het Interbellum. Regelmatig blikt Gombrowicz terug op zijn eigen werk, vooral op Ferdydurke. Dit boek boeide mij geweldig van kaft tot kaft, ook al las ik het niet in ideale omstandigheden.

Een in ietwat afgebeten Frans gebracht interview van Gombrowicz op youtube geef ik graag terug op volgende url: http://www.youtube.com/watch?v=Aanyr3hdnqo&feature=related .Tik de url zelf in op Youtube als je niet direct doorverwezen wordt.

Gombrowicz' denken was juist zo boeiend omdat hij elke problematiek, om het even of het nu 'high-brow'-bespiegelingen of triviale aangelegenheden betrof, doordacht naar een synthese via de cascade van het dialectische proces, en daarbij nooit zijn eigen kwetsbaarheid en zelfrelativering uit het oog verloor. ( )