Waar studies over de huidige economische en politieke crises volledig aan voorbijgaan, daarover gaat dit boek. Het is het verhaal van de zeventigjarige ambachtsman Esteban die, door één noodlottige financiële gok, huis en haard gaat verliezen. Dat een ongeluk zich vaak manifesteert bij ander flankerend onheil, is zo’n beetje een wezenskenmerk van het menselijk bestaan. Ook in dit boek dus.

Wat dit verhaal zo bijzonder maakt is dat het niet alleen verteld wordt door de hoofdpersoon, maar dat ook anderen, in een weliswaar ander perspectief, het verhaal vertellen. De geschiedenissen gaan zonder nadere aankondiging in elkaar over zodat de lezer eerst en bladzijde in het ongewisse wordt gelaten maar dan wel weer snel op het goede been wordt gezet.
Buitengewoon boeiend beschrijft Chirbes de na de burgeroorlog gegroeide gewoonte tot, laat ik het zo zeggen, functionele zwijgzaamheid. Om verder ongemak te voorkomen is het beter weg te kijken en te zwijgen. Ook in deze roman, die zich in een kleine dorpsgemeenschap afspeelt, zal het luisteren en het kijken het winnen van het spreken.
Dat maakt de mens ‘niet tot drager van licht, maar een onheilspellende voortbrenger van schaduwen’; het zou het thema van deze goede roman kunnen zijn. ( )