Met ‘In tijden van afnemend licht’ heeft Ruge al bewezen dat hij een goede verteller is, en met dit boek wordt dat nog eens bevestigd. De hoofdpersoon verlaat het pas kort verenigde Duitsland en zal uiteindelijk in Andalusië belanden. Niet de reis, maar het verblijf in het Andalusische kustplaatsje Cabo de Gata is het onderwerp van het verhaal. Een verhaal van verstilling, waarin herinneringen andere dimensies krijgen en het heden een onverwacht reliëf krijgt. Op een fraaie wijze beschrijft Ruge hoe alle nieuwe indrukken door herhaling van minder betekenis worden en uiteindelijk noteert hij dat “De waarnemingen die ik ’s morgens noteer, worden steeds microscopischer. Er valt niets meer te noteren. Er gebeurt niets nieuws meer.”
Wanneer hij zijn ritme gaat afstemmen op dat van de kat die hij heeft geadopteerd, verandert zijn bestaan in een soort droom: “En dan, voor het slapen gaan, lees ik El País.
Het is nog steeds dezelfde krant, van 17 februari, als ik me niet vergis. Ik lees tot mijn ogen dichtvallen. Tot de kat op mijn voeten komt zitten. En op een avond, als het licht uit is, als de kat spint, als mijn hoofd, als mijn kamer, als de wereld alleen nog bestaat uit één groot, donker gespin, heb ik het gevoel dat de tijd – eindelijk – stilstaat.”

Een mooi verhaal. ( )