Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... Waugh in Abyssiniadoor Evelyn Waugh
Geen Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek. geen besprekingen | voeg een bespreking toe
Is opgenomen inIs verkort in
In 1935 Italy declared war on Abyssinia and Evelyn Waugh was sent to Addis Ababa to cover the conflict. His acerbic account of the intrigue and political machinations leading up to the crisis is coupled with amusing descriptions of the often bizarre and seldom straightforward life of a war correspondent rubbing shoulders with less-than-honest officials, Arab spies, pyjama-wearing radicals and disgruntled journalists. Witty, lucid and penetrating, Evelyn Waugh captures the dilemmas and complexities of a feudal society caught up in twentieth-century politics and confrontation. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)963.055History and Geography Africa Ethiopia and Eritrea Ethiopia 1913-1941LC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
Waugh is in meerdere opzichten een vreemde eend in dit gezelschap: nauwelijks journalistieke ervaring, nooit een oorlog van dichtbij gezien en, misschien het meest opvallend, pro-Italiaans. De betekenis van dit conflict (en ook de nieuwswaarde) is vooral symbolisch: het trotse Abyssinië, het enige onafhankelijke, Afrikaanse land, lid van de Volkerenbond, wordt bedreigd door een imperialistische en militaristische Europese mogendheid. Dat is althans de lezing van progressieven en liberalen in het Westen, wier sympathie zonder voorbehoud ligt bij de Afrikaanse underdog. Zo niet dus Waugh.
Al in het eerste deel van zijn boek (ironisch getiteld: the intelligent woman’s guide to the ethiopian question), waarin hij een knappe en vlot leesbare samenvatting geeft van 50 jaar geschiedenis van de hoorn van Afrika, blijkt zijn visie op het kolonialisme: onvermijdelijk, gezien de enorme verschillen in macht en ontwikkeling, en alles bij elkaar positief.
‘However sordid the motives and however gross the means by which the white race established –and are still establishing- themselves in Africa, the result has been, in the main, beneficial, for there are more good men than bad in Europe and there is a predisposition towards justice and charity in European culture.’
Bovendien heeft Waugh weinig sympathie voor het Abyssinië van Haile Selassi. Waar de progressieven een ontluikende Afrikaanse natie zien, ziet hij wat wij tegenwoordig een ‘failed state’ noemen. Een door en door corrupt centraal gezag, vooral gebaseerd op clan- en familiebelangen, dat zich met moeite staande houdt door middel van onderdrukking en uitbuiting van de meer perifere gebieden. Ook het langdurig verblijf in de Ethiopische hoofdstad stemt hem niet milder. De autoriteiten zijn onbetrouwbaar, de instellingen werken niet en Addis zelf is een hopeloze bende:
‘The town was scattered over the hillside like the litter of a bank holiday picnic party.’
Veel van de gebouwen zijn afgebrand, omdat, merkt Waugh droogjes op, er onlangs een verzekeringsmaatschappij haar deuren in de stad heeft geopend.
Toch is, verrassend genoeg misschien, de oorlog niet het hoofdthema van het boek. Waugh beschrijft, in de onderkoelde en ironische stijl die we van hem kennen, vooral de weinig verheffende activiteiten van zijn collega-journalisten en zijn eigen nutteloze zoektocht naar iets wat het berichten waard is. Het grote probleem namelijk voor de van heinde en verre verzamelde wereldpers is dat er helemaal geen nieuws te rapen valt. De voorbereidingen voor de oorlog duren maanden (waarin verder niks noemenswaardig gebeurt) en wanneer het eindelijk zover is, rukken de Italianen een paar kilometer op en houden dan halt. Naar het front kunnen de journalisten niet, omdat het bevoegde Ethiopische ministerie al hun pogingen de stad te verlaten saboteert. En intussen roept het publiek thuis om spektakel en sensatie.
Wat volgt is een jacht op scoops waar met de beste wil van de wereld geen scoops te vinden zijn. Foto’s worden in scene gezet, Ethiopische propaganda klakkeloos overgenomen en artikels bij elkaar verzonnen. Geruchten gaan door voor waarheid, zeker als ze sensationeel zijn en anti-Italiaans. Het nieuws van het bombardement op het ziekenhuis van Adowa bijvoorbeeld, waarbij, naast vele burgerslachtoffers, een Amerikaanse verpleegkundige zou zijn omgekomen, zorgt voor grote koppen in westerse kranten. Het kost Waugh weinig moeite te achterhalen dat er helemaal geen ziekenhuis in Adowa is. Wanneer zijn ongeduldige werkgever hem per telegraaf in gecomprimeerd ‘cablese’ laat weten : ‘Require earliest name life story photograph American nurse upblow Adowa’, kabelt hij een karakteristiek ‘Nurse unupblown’ terug.
Dit is natuurlijk het soort omgeving waar Waugh’s satirische blik het best tot zijn recht komt. Met voelbaar genoegen beschrijft hij de pogingen van zijn vakbroeders om nieuws te maken. Wanneer de vele prostituées van Addis Abeba op straat komen, heet het:
‘Two hundred or more of the Addis Abeba prostitutes appeared one day dressed in high-heeled sandals and ultramarine male uniforms. This was a golden opportunity for the photographers who got them to pose with rifles and swords and sent back the results entitled: Abyssinnian Amazons. Famous legion of fighting woman leave for the front.’
Maar ook zijn eigen, vruchteloze journalistieke bezigheden worden met ironie beschreven. Wanneer hij met veel moeite buiten de hoofdstad is geraakt en een nieuwtje op het spoort denkt te zijn (de gevangenneming van een Fransman verdacht van spionage) blijkt dat hij de enige echte scoop van de oorlog heeft gemist: een poging van de Ethiopische regering om een deel van het land te verpanden aan een Amerikaans consortium in de hoop daarmee de VS in het conflict te betrekken.
Tenslotte eindigt alles in een anticlimax. Het publiek verliest zijn interesse en de kranten trekken hun medewerkers terug. Wanneer de uiteindelijke instorting van het régime van Haile Selassi zich plotseling voltrekt in het voorjaar van 1936 is er bijna niemand om daar verslag van te doen, ook Evelyn Waugh niet.
In het laatste hoofdstuk keert hij terug naar Abyssinië, enkele maanden na het einde van de oorlog. En hier is zijn sympathie voor de Italianen wel erg duidelijk en soms wat pijnlijk, vooral voor wie weet welke richting het Italië van Mussolini later is ingeslagen. Waugh was zeker geen fascist, maar een conservatieve dwarsliggers met elitaire opvattingen en eigenlijk zonder interesse in politiek. Een kleine smet op een verder boeiend, humoristisch en typisch (excusez le mot) Waughiaans boek. ( )