Graham Greene heeft sedert zijn debuut in de journalistiek, zijn grote reportages over de hele wereld en zijn provocerende publikaties als thrillerauteur en romancier gigantisch veel meegemaakt. Hij heeft daar in Een soort leven - dat tot het begin van de jaren dertig gaat - en in het reeds in Privé-Domein gepubliceerde Vluchtwegen over geschreven op de manier van een verslaggever in straf objectiverende zin.

Hij heeft zichzelf in de terugblik op zijn leven niet gespaard. Een geflatteerd ijdel zelfportret viel van hem ook niet te verwachten. Men krijgt eerder het gevoel dat de dikwijls onbarmhartige zelfontleding geen recht doet aan eigen prestaties. Zijn ontwikkelingsgang van kind tot jongen, de tamelijk ongelukkige schooltijd vol frustraties en repressie, de opstand tegen het gezag in huis en op school. de gekwelde Oxfordse studiejaren, de ingrijpende beslissing van de journalist bij de veilige Times om zich aan het wisselvallige bestaan van romancier te wagen, het is een geheel dat men met spanning en respect volgt. Afgezien daarvan geeft het boek de niet-Engelse lezer een verhelderende kijk op het Engeland in de eerste helft van onze eeuw.

*Graham Greene is de Byron van onze tijd.-LordSnow
*Ik kan me geen boek herinneren dat zoveel te citeren passages telt als dit. Hij beschikt over een ongeëvenaarde capaciteit om de lezer te doen geloven wat hij zegt. Daarom is hij zo'n groot schrijver. - David Holloway in Daily Telegraph
* Wie en wat hij beschrijft - hij lijkt het zelf allemaal uitgevonden te hebben. Ik heb zelden een auteur zo in zijn romanwerelden zien rondreizen. Een absoluter verbeelder is nauwelijks denkbaar. Maar ook niet een verbeelder die zo voortdurend van de werkelijkheid gelijk krijgt. Dat hij nog niet in Amsterdam is geweest, kan een geruststelling zijn voor de toekomst. -Kees Fens in de Volkskrant