Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
|
Bezig met laden... Terapi Olarak Sanat (origineel 2013; editie 2014)door John Armstrong Alain De Botton (Auteur)
Informatie over het werkKunst als therapie door Alain De Botton (2013)
   Bezig met laden...
 Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden. Op dit moment geen Discussie gesprekken over dit boek.  WiJiWiJi | Nov 16, 2013 | 
 Dat kunst niet alleen de mooie kwaliteiten, maar álle kwaliteiten van de mens aan de orde kan stellen, ook de meest destructieve, past niet in De Bottons pleidooi. Dat in kunst altijd meer dan één betekenis schuilt, wat een essentiële eigenschap is (anders hadden atheïsten niet van Kruisafnemingen kunnen houden), interesseert hem niet, wat zijn interpretaties soms licht absurd maakt: 'De Koreaanse maanvaas geeft niets om status. Hij is wijs genoeg om niet te vragen hem als bijzonder object te beschouwen. Hij is niet nederig, maar gewoon tevreden met wat hij is.' Dergelijke personificaties kunnen in Toon Tellegen-achtige poëzie prachtig zijn - waar ze bloedserieus als boodschap worden geponeerd, schuurt het als eczeem. De vorm tenslotte waarin een 'waarde' verbeelding krijgt, is voor de auteur van beduidend minder belang dan de boodschap. Dat is kwalijk, aangezien troost bij Fra Angelico nogal verschilt van troost bij een zigeunerjongen met een traan. Het is alsof je voetballiefhebbers zegt dat het niet uitmaakt of je naar een wedstrijd van Barcelona of van SV De watervogels in Den Helder kijkt: sport is immers gezond! Kunst ís vorm: de kwaliteit van de uitbeelding bepaalt de betekenis. Had De Botton het maar gelaten bij zijn observaties van menselijk gedrag, en ter overweging een paar kunstwerken erbij geplaatst. Maar hij maakt zijn onderwerp instrumenteel als de cijfers in een rekensom, en negeert daarmee de essentie van kunst. Hoe moeilijk het ook is uit te leggen of verdedigen: juist omdát kunst ontsnapt aan vaste omlijningen, kan het kunst zijn. Het is het altijd meer dan het is. Wat een welkom provocatief boek had kunnen zijn, blijft steken in een dwingend pleidooi voor verbetering van het ego.  priesterlijke overtuigingen die hij in zijn boek Religie voor atheïsten belijdt en kennelijk nog verder gaat uitdragen met zijn volgend jaar te verschijnen boek Art as Therapy. Voor De Botton zijn kunstwerken niets op zichzelf als kunstwerk, ze zijn er een middel om onze zachte kanten te ontwikkelen, zodat we (ik citeer) ‘in de keuken, de speelkamer, de badkamer, het park en op het kantoor’ emotioneel beter functioneren. En moeder wat vaker bellen. De nieuwe opstelling van de collectie in het Rijksmuseum biedt alle mogelijkheden om verrassende wisselende tentoonstellingen te maken die zich verre houden van het spirituele gesop van Alain de Botton. In zulke tentoonstellingen gaat het kunstgehalte samen met bepaalde thema’s, zoals dat in het verleden ook zo is geweest: tentoonstellingen over kinderen, over feesten, over het vaderlands gevoel, over de Verlichting, over calvinistisch schilderen, over allegorische voorstellingen, over liefde, lust en lijden. Maar dat is wat anders dan de kunstwerken gebruiken als spiritueel vehikel, zoals De Botton dat wil, als levensles, als recept voor goed leven, voor onze ‘diepste behoeften.’ Wat weet De
Describes a new way of looking at familiar masterpieces, suggesting that the works of art can be useful, relevant--and even therapeutic. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
 Google Books — Bezig met laden...GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)701.18The arts Modified subdivisions of the arts Philosophy and theory of fine and decorative arts Appreciative aspectsLC-classificatieWaarderingGemiddelde: (3.61)
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1
Nu zal ik wel de laatste zijn om te beweren dat kunst geen emotie mag oproepen, maar dat je geen kennis mag opdoen over het object en de maker ervan of iets niet in historisch perspectief mag plaatsen, lijkt me eerder een verarming van je emotionele leven dan de bevrijding die de schrijvers voorstaan. Van een mooi, interssant, confronteerd werk wil je meer te weten komen. Wie heeft het gemaakt en welke andere werken zijn er gemaakt of in welke stroming zit het en welke kunstwerken zijn daaruit voortgekomen. Dat verdiept je ervaring. Maar dat is niet wat de schrijvers willen: in een bepaalde gemoedsstemming moet je een bepaald werk zien of als je in of uit een bepaalde gemoedstemming wilt komen, moet je een ander werk zien. En wat dan? daarna? dan ga je naar de volgende gemoedstemming lijkt het wel. Het blijft een oppervlakkig kijken en ervaren. Dat het bij een vluchtige bijna hedonistische aanraking van je emoties blijft, deert de schrijvers niet. Het lijkt als verliefdheid; iedereen vindt het heerlijk, maar als je de ander niet leert kennen, zul je nooit van hem of haar leren houden.
De halve ster is trouwens voor de vormgeving. Die is prima, maar maakt de inhoud helaas verre van goed. (