Het verschil met de eerder verschenen, door Uderzo en Goscinny gemaakte en hier als de klassieke albums betiteld, dat het er nu wat dikker bovenop ligt. De slechterik MacAber ziet er, vergeleken met zijn collega's uit de klassieke albums, onstellend slecht uit, met onder meer een rare huidskleur. Ik mis de vele subtiele grappen die de albums ook voor volwassenen leuk maakten, zoals een Grieks reliëf met de beide tekenaars (Asterix en de Olympische spelen) of een verwijzing naar de actualiteit, zoals een boodschapper met de trekken van Eddy Merkx of een schranspartij geïnspireerd op een schilderij van Pieter Brueghel (Asterix en de Belgen). Het is te hopen dat de toekomstige albums van Ferri en Conrad, in de geest van Uderzo en Goscinny, meer van dit soort subtiliteiten zullen bevatten. ( )