Eindelijk vond ik in dit derde deel weer de oude Ferrante terug, de hardvochtige, de niets ontziende, sublieme en onthutsende Ferrante die ik kende uit haar eerste werken (‘Kwellende Liefde’, ‘Dagen van verlating’, ‘Verborgen dochter’). Deel 1 en 2 van de Napolitaanse romans waren wel op niveau, maar hadden me toch enigszins teleurgesteld vanwege hun kabbelende en soms ronduit soap-achtig karakter. Nu blijkt dat dit maar opstapjes waren, het aanbrengen van de bouwstenen waarmee Ferrante opbouwt naar wat wellicht een alles door elkaar schuddende climax wordt.
Natuurlijk blijft de ambigue aantrekking-afstoting-relatie tussen de twee vriendinnen, de immer weifelende Linu (de vertelster) en de harde Lila centraal staan, en ook de complexe microkosmos van de Napolitaanse wijk waar ze opgroeiden blijft hun ultiem referentiepunt. Maar in dit deel verschuift de focus toch veel sterker naar Linu: haar – schijnbaar – succesvolle schrijverscarrière en het respect dat ze daarmee tijdelijk verwerft (terwijl ze toch een sterk minderwaardigheidscomplex blijft behouden), haar relatie en huwelijk met de erg rigide, academische Pietro, haar worsteling met haar rol als echtgenote en moeder en haar ontdekking van het feminisme. Lila daarentegen lijkt zich na een helse periode te ontworstelen aan haar miserabel bestaan, maar op een manier die Linu erg verwondert en verontrust.
in dit deel is de verhaallijn ook sterker dan ooit verankerd in de veranderende tijdscontext: voortdurend zijn er verwijzingen naar de radicalisering in de politieke, maatschappelijk en economische situatie in Italië , eind jaren 1960, begin jaren ’70, met zijn hoogdravende ideologische debatten, de harde confrontaties tussen extreem links en extreem rechts (en de overstap van beide kampen op terreurtechnieken), maar ook de grotere welvaart voor sommigen, de seksuele revolutie en de start van de informatica. In die complexe maalstroom gaan Linu en Lila elk hun eigen weg, veel minder contact houdend, maar toch onlosmakelijk met elkaar verbonden, bijna als elkaars spiegelbeelden, als een onverbreekbare tweeling.
Dit derde deel bevat passages die van een adembenemend schrijverstalent getuigen: de confrontatie tussen linkse studenten en arbeiders, en de centrale scene van het grote feest van de camorra-familie Solara. Ook Linu’s verwerking van de nieuwe feministische inzichten, en de analyse die ze vanuit die context maakt van haar eigen leven, is subliem. Maar om eerlijk te zijn, er zijn ook weer zwakke, soap-achtige delen: bijvoorbeeld waar Linu op enkele dagen doortastend het leven van de zieke Lila op orde zet, of de heel voorspelbare intense relatie met Nino; waarom vallen trouwens zowel Linu als Lila toch telkens weer op ‘foute’ mannen?
De gemengde gevoelens blijven, maar tegelijk zet Ferrante in dit deel een beslissende stap verder, en dat maakt mijn nieuwsgierigheid naar deel 4, het slotdeel, alleen maar groter. ( )

Nu ik dit derde deel (vroege volwassenheid) van de Napolitaanse romans van Ferrante uit heb, kan ik amper wachten tot de vertaling van het vierde en laatste deel uitkomt. Ferrante weet de lezer te kluisteren aan zijn leesstoel met het boeiende verhaal over Elena en Lila. Echt grote klasse hoe Ferrante de gedachten- en gevoelswereld van de verschillende personages fileert in al zijn wisselvalligheden, tegenstrijdigheden, en ontwikkelingen. Ik zou mij te buiten kunnen gaan aan een samenvattend relaas van deze romans maar dat zou al te zeer het leesplezier beknotten van wie nog met het eerste deel moet beginnen. Plaats deze Napolitaanse romans maar meteen bovenaan jouw te-lezen lijst. ( )