Twee Italiaanse mannen voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar bekennen zich niet onvoorwaardelijk tot elkaar, trouwen met een vrouw, maar blijven elkaar ontmoeten

Kijk ook:
http://trijntjeblog.blogspot.com/2024/01/schittering.html ( )

Het verhaal van hoe iemand, in het Italië van de jaren 1970 en 1980 zijn homofiele geaardheid ontdekt, ertegen vecht, ontwijkt en verborgen houdt voor de (uiteraard negatieve) buitenwereld: het is materie die stof kan zijn voor een aangrijpende roman, met een erg gelaagde uitdieping van de betrokken personages. Helaas, dat was dit boek voor mij helemaal niet. Mazzantini stapelt de clichés op elkaar: de vertellende hoofdpersoon, Guido, groeit op als een eenzelvige jongen, is hyper-sensitief, en geïntrigeerd door buurjongen Constantino die zorgzaamheid koppelt aan viriele agressiviteit, en Guido is bovendien ook duidelijk oedipaal gericht; kan het nog banaler?

Wat volgt is vooral een verhaal van aantrekking en afstoting, maar ook van dramatische veranderingen in het leven, en dit deel was iets minder ergerlijk, maar ook hier weer haalt Mazzantini de clichés boven. Ik noem er maar 1: de Japanse echtgenote van Guido wordt ten tonele gevoerd als representant van de Oosterse doorgronding van het levensmysterie. Tenslotte: heel het verhaal, en vooral de verschillende relaties worden bijna uitsluitend in erg zinnelijke termen beschreven, soms zelfs heel plat. Neen, deze roman is echt een gemiste kans. ( )