Luidens de omslagtekst is "En finir avec Eddy Belleguele" een roman, maar tegelijk een autobiografisch geschrift. Edouard Louis, de naam die Eddy Belleguele officieel heeft aangenomen, beschrijft een ongelukkige jeugd: racisme, homohaat, pesterijen, geweld, seksuele agressie en alcoholisme zijn er de ingrediënten van. Maar wat is biografie en wat is roman, fictie dus? En wat is realiteit en wat karikatuur? De familie van Belleguele wordt afgeschilderd als een stelletje marginalen. Vooral van zijn moeder schetst Belleguele een allesbehalve fraai beeld. Zijn vader heeft een cynisch spelletje in petto als Eddy er eindelijk in slaagt zijn deprimerende milieu te ontvluchten, zijn zuster probeert hem aan een vriendin te koppelen etc. Maar in een kranteninterview verweren moeder en zuster zich tegen het beeld dat Eddy van hen schetst. Integendeel: hij was de lieveling van het gezin en bewonderd om zijn talent. Wat de roman/autobiografie in elk geval duidelijk maakt is de diepe kloof die door de Franse maatschappij snijdt: tussen het verwaarloosde proletariaat dat zich en masse tot het Front National heeft bekeerd en de - vooral Parijse - elite die wel op een andere planeet lijkt te leven. Eddy - Edouard - heeft zich aan het proletarische milieu ontrukt en is nu een succesrijk auteur en onderdeel van die elite. Tussen beide groepen is er een wereld van verschil in gebruiken de opvattingen, levenswijze en vooral in de taal. In het oude milieu van Eddy wordt een soort primitief Frans gesproken, doorspekt met Picardisch dialect. Die dialogen staan in het boek cursief gedrukt. Als verteller gebruikt Eddy "fatsoenlijk"en grammaticaal Frans. De schrijnende breuk tussen de twee soorten Frankrijk kon niet duidelijker worden weergegeven. ( )

Een roman, waarvan volgens de auteur niets verzonnen is. Dat geloof ik al niet, maar de keuze, volgorde, presentatie, ja de woorden zelf zijn natuurlijk wel verzonnen. 'De mon enfance je n'ai aucun souvenir heureux' is de 1e zin, die de toon zet. Eddy is een mietjesachtig jongetje, dat gepest wordt, vooral op school door 2 oudere jongens die hem elke dag bespuwen en slaan, 'omdat hij homo is', in soms zeer goed beschreven scènes. Zeer uitvoerige beschrijvingen van zijn dorp (in Nord, een km. of 40 van Abbeville), zijn ouders, broers en zusters, de hele kansarme omgeving waarin hij opgroeit, zó achterlijk dat je je niet goed kunt voorstellen dat het in Frankrijk in de jaren 2000 nog echt bestond. Boek is een combinatie van Eddy's ontwikkeling tot een jaar of 15, wanneer hij op het gymnasium in Amiens zit (een belachelijk hoge stap voor iemand met zijn achtergrond, het lycée in Abbeville was al het summum), en een beschrijving / analyse van zijn milieu, een woedende, agressieve, zowel tegen alle mensen in zijn omgeving als tegen de maatschappij die de arbeiders onderdrukt. In de beschrijving van zijn ontwikkeling wordt die tot homo met die tot intellectueel gecombineerd -overigens zonder dat daaruit zulke conclusies over het onderdrukken van homo's worden getrokken als Héribon, aan wie het boek is opgedragen, doet; misschien een leeftijdsverschil? In die ontwikkeling tot homo zit wel iets wat ik niet goed snap: eerst is hij supernichterig, dat vindt iedereen, en dat ziet hij zelf ook wel, hoe hij beweegt, met zijn handen wappert, piepstemt enzovoorts. Dan worden ze door Eddy's moeder betrapt tijdens (al enige tijd bezige) seksuele handelingen waarbij zijn 15-jarige neef de 10-jarige Eddy neukt. Na deze (overigens in het gezin niet verder besproken) ramp besluit Eddy 'un dur' te worden, en zich anders te gedragen, wat deels lukt. Maar tijdens een rapconcert rijdt een 30-jarige hetero (?) tegen hem aan met stijve, en Eddy barst van geilheid als hij zich later thuis afrukt. In de voorstelling van het schooltoneel juichen zijn twee kwelgeesten, nu van school af, hem toe, en iedereen. Als nicht? Niet ironisch in elk geval. Op school in Amiens merkt hij hoe anders hij is dan de bourgeois-jongens daar en hoe hij zich vergist in de mogelijkheden om vriendschap te sluiten (verliefd te worden?). Het boek eindigt met een dorpsgenoot die Eddy terugziet en meteen zegt 'Alors, Eddy, toujours aussi pédé?' Les autres rient. Moi aussi. Dus is hij niet van het stigma afgekomen en lacht hij mee met de wolven in het bos? Of staat hij erboven? En wat is precies de relatie homo-milieu in het boek? En er zitten toch wel degelijk aangename herinneringen in, zou ik zeggen, hangen bij de bushalte, seks. Dat en wat ik enigszins overdreven vond in de schildering van het milieu -wat hij tijdens de Gidslezing in alle toonaarden ontkende, stonden een hogere score voor dit wel aangrijpende en soms benauwende boek in de weg. ( )