Er is al zoveel geschreven over deze roman, bijna allemaal positief en terecht. Ik moet zeggen dat ik aanvankelijk wat moeite had met het exuberante proza van De Kerangal. Maar na een tijdje zag ik in dat dat te maken had met haar poging om het onstuimige en energieke gevoel van de jongelui die bij het begin van de roman aan het surfen zijn in de branding bijna fysiek tastbaar te maken. Dat is trouwens iets dat ook verderop voortdurend terugkomt: het proza van De Kerangal is extreem beeldend en maakt in korte, krachtige zinnen het drama van wat er gebeurt concreet, via de gedachten, emoties en handelingen van individuele personen, échte mensen. Het gaat dan in de eerste plaats om de ouders van de verongelukte Simon: hun paniek en radeloosheid is ronduit naar de keel grijpend. Op het eerste gezicht contrasteert dat met de koele professionaliteit van de medici die weten dat dit ‘geval Simon’ niet alleen een persoonlijk maar ook een ideale case is (een jongeman in blakende gezondheid, op het toppunt van zijn kunnen) voor orgaandonatie en dat er dus vlug gehandeld moet worden. Maar ook hier weet De Kerangal de dokters en verplegers een gezicht en persoonlijkheid te geven die verder gaat dan hun ogenschijnlijk machinale handelingen, en die ook hun kleine kantjes, hun obsessies en soms ook hun diepe eenzaamheid, niet uit de weg gaat. Hoewel aangrijpend, is dit verhaal dus geen tranerig gedoe, en dat is toch wel een prestatie. De figuren missen misschien wat psychologische diepgang, maar literair-technisch is dit echt wel een indrukwekkend boek, vooral door de heerlijke lange, samengestelde zinnen (waarbij de punctuatie trefzeker is), die de intensiteit van het gebeuren illustreren. En dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop ze de delicate problematiek van orgaandonatie (voor alle betrokkenen) aanbrengt. Maylis De Kerangal staat voortaan stevig op mijn radar. ( )