Maigret moet aan de Rivièra de moord op een rijke Australiër zien op te lossen, maar zonder dat het in de publiciteit komt. Ondanks de warmte, de afleiding door de vakantiesfeer en de vele glazen die geleegd worden, lukt het Maigret uiteraard ook dit geval op te lossen, al komt dat niet in de publiciteit, zelfs niet in de dossiers van de commissaris.

Toen Maigret uit de trein stapte, baadde de ene zijde van het station van Antibes in een zo laaiend zonlicht dat de reizigers die zich langs hem heen haastten, de indruk maakten van nerveuze schaduwen.
Er kwam iemand naar hem toe; 'commissaris Maigret, als ik mij niet vergis? Inspecteur Boutigues..'
Boutigues had de koffers van Maigret overgenomen en draafde ermee de trap af. Maigret veegde langs zijn voorhoofd terwijl hij probeerde zijn gids bij te houden. Even later stond hij naast een rijtuig met een cremekleurige linnen kap en opnieuw kreeg hij dat gevoel dat hij droomde: de krakende veren van het rijtug, de koetsier die zijn zweep liet knallen, de doffe klank van de hoeven op het week geworden asfalt.
'Gaan we eerst eens met de gevangenen praten of wilt u liever beginnen met het huis waar de moord gepleegd is?'
En Maigret, herhaalde, zonder er goed bij na te denken wat hij antwoordde, op een toon alsof men hem gevraagd had wat hij op dat moment dronk: ' Het huis waar de moord gepleegd is ...'