In een ruimteschip, dat om de Aarde draait, gelden strenge regels. Wie deze overtreedt wordt gevangen gezet. Op hun 18e verjaardag krijgen de jeugdigen een herziening van hun straf, die bijna altijd eindigt in hun executie. Een groep van 100 kinderen wordt echter gespaard en naar de Aarde gezonden om uit te zoeken of de planeet weer leefbaar is...

De 100 zitten nu 21 dagen op Aarde, en nu al zijn een aantal kinderen gestorven. Ze denken dat zij de eerste mensen zijn de voet op Aarde hebben gezet in vele eeuwen, maar dat blijkt al gauw niet te kloppen. Hun voorraden raken op en een aantal van de kinderen worden ziek. Wells, de zoon van de kanselier van het schip, probeert de groep bij elkaar te houden, terwijl Bellamy en Clarke het ontvoerde zusje van Bellamy, Octavia, te vinden. Glass, die vlak voor het vertrek naar de Aarde gratie heeft gekregen probeert op het ruimteschip te overleven.

Nog steeds blijven er echter vragen: Wat gebeurde er precies nadat de kolonie was gestart; Is de Aarde werkelijk gevaarlijk, of valt dat mee; Wat wordt er allemaal verzwegen voor de mensen van de Kolonie; zijn er nog meer mensen van de Kolonie naar de Aarde gestuurd?

iedere hoofdstuk van het boek toont de POV van een van de hoofdpersonen, iets wat ik normaal gesproken niet prettig vind, maar in dit boek was het geen probleem. Vraag me wel af waarom we Glass volgen.

De plot van dit boek was grotendeels voorspelbaar, en had weinig echte spanning. Moet zeggen dat het einde me dan wel weer verraste. het verhaal valt regelmatig terug op herhalingen, en kwam wat langzaam op gang. Geen slecht boek, maar ook niet zo goed als boek 1. ( )