Dit is een moeilijke om te beoordelen, zeker omdat het nog maar om het eerste deel van een trilogie gaat, en ook omdat de auteur bewust een aantal vragen nagenoeg onbeantwoord laat. De belangrijkste daarvan is wie eigenlijk de vrouw is die aan het woord is. Die vrouwelijke vertelster zegt namelijk zelf nauwelijks iets. Ze laat een lange stoet van mensen passeren, meestal mannen, die honderduit praten over hun privéleven en soms zelfs over erg persoonlijke zaken. De hele tijd luistert de vrouw en registreert de lichaamstaal van de vertellende personen. In het begin weten we enkel dat de vertelster schrijfster van middelbare leeftijd is, in Londen woont, gescheiden is en twee kinderen heeft. Ze is in de Griekse hoofdstad Athene om er een korte cursus ‘creatief schrijven’ te geven aan een heel divers gezelschap. Ook die vertellen soms de meest bizarre, persoonlijke, verhalen. Het is een bont, kakelende gezelschap van mensen die worstelen met een groot emotioneel tekort. Misschien wil Cusk vooral illustreren hoe schraal en frustrerend het werkelijke leven is?
Vooral ons luisterend hoofdpersonage blijft intrigeren en dan in het bijzonder haar (schijnbare) passiviteit. Slechts heel geleidelijk krijgen we een iets beter beeld: uit sommige van haar reacties kunnen we opmaken dat ze zelf ook nogal gedesillusioneerd is, redelijk onthecht in de wereld staat, geen relaties meer wil, en ook niet wil oordelen over anderen. Pas heel terloops komen we naar het einde toe haar naam – Faye – te weten.
Die aanpak van Rachel Cusk intrigeert wel, want je blijft je afvragen wat nu het verhaal is dat ze aan het vertellen is. En de geheimzinnigheid over de vertellende stem creëert een gezonde spanning. Af en toe komen ook gender- en andere identiteits-elementen aan bod, heel mondjesmaat aangebracht, en lijkt het boek misschien eerder te gaan over wat een persoon, een ‘zelf’ precies is, zeker als het gaat om rollen als vrouw/man/moeder/vader….
Maar Cusk laat de lezer op zijn honger, geeft geen uitsluitsel, en op de duur worden al die bittere getuigenissen lichtjes frustrerend, wellicht met opzet. Ik moet bekennen dat mijn aandacht naar het einde toe wat verslapte, al voert de auteur net dan plots een erg interessante, excentrieke en lichtelijk neurotische collega-schrijfster van Faye op. Misschien is die persoon een soort van afsplitsing van de persoonlijkheid van de vertelster? Maar dan eindigt het boek plots. Dat doet vermoeden dat er meer te rapen is in de volgende delen. Misschien moet ik die dan ook maar lezen om het bredere plaatje te zien. Of zoek ik te ver?
Dit is een moeilijke om te beoordelen, zeker omdat het nog maar om het eerste deel van een trilogie gaat, en ook omdat de auteur bewust een aantal vragen nagenoeg onbeantwoord laat. De belangrijkste daarvan is wie eigenlijk de vrouw is die aan het woord is. Die vrouwelijke vertelster zegt namelijk zelf nauwelijks iets. Ze laat een lange stoet van mensen passeren, meestal mannen, die honderduit praten over hun privéleven en soms zelfs over erg persoonlijke zaken. De hele tijd luistert de vrouw en registreert de lichaamstaal van de vertellende personen. In het begin weten we enkel dat de vertelster schrijfster van middelbare leeftijd is, in Londen woont, gescheiden is en twee kinderen heeft. Ze is in de Griekse hoofdstad Athene om er een korte cursus ‘creatief schrijven’ te geven aan een heel divers gezelschap. Ook die vertellen soms de meest bizarre, persoonlijke, verhalen. Het is een bont, kakelende gezelschap van mensen die worstelen met een groot emotioneel tekort. Misschien wil Cusk vooral illustreren hoe schraal en frustrerend het werkelijke leven is?
Vooral ons luisterend hoofdpersonage blijft intrigeren en dan in het bijzonder haar (schijnbare) passiviteit. Slechts heel geleidelijk krijgen we een iets beter beeld: uit sommige van haar reacties kunnen we opmaken dat ze zelf ook nogal gedesillusioneerd is, redelijk onthecht in de wereld staat, geen relaties meer wil, en ook niet wil oordelen over anderen. Pas heel terloops komen we naar het einde toe haar naam – Faye – te weten.
Die aanpak van Rachel Cusk intrigeert wel, want je blijft je afvragen wat nu het verhaal is dat ze aan het vertellen is. En de geheimzinnigheid over de vertellende stem creëert een gezonde spanning. Af en toe komen ook gender- en andere identiteits-elementen aan bod, heel mondjesmaat aangebracht, en lijkt het boek misschien eerder te gaan over wat een persoon, een ‘zelf’ precies is, zeker als het gaat om rollen als vrouw/man/moeder/vader….
Maar Cusk laat de lezer op zijn honger, geeft geen uitsluitsel, en op de duur worden al die bittere getuigenissen lichtjes frustrerend, wellicht met opzet. Ik moet bekennen dat mijn aandacht naar het einde toe wat verslapte, al voert de auteur net dan plots een erg interessante, excentrieke en lichtelijk neurotische collega-schrijfster van Faye op. Misschien is die persoon een soort van afsplitsing van de persoonlijkheid van de vertelster? Maar dan eindigt het boek plots. Dat doet vermoeden dat er meer te rapen is in de volgende delen. Misschien moet ik die dan ook maar lezen om het bredere plaatje te zien. Of zoek ik te ver? ( )