Axel Munthe (1857-1949) schreef met dit boek zo wat zijn autobiografie. Maar het is meer een egodocument want het geheel is nogal geromantiseerd, selectief en subjectief. Het leven van deze Zweedse arts kende vele wendingen maar zijn fascinatie voor leven en dood, zijn liefde voor dieren en voor de villa San Michele die hij zelf opbouwde vanuit ruines van een paleis van keizer Tiberius op het eiland Capri, vormen de rode draad doorheen zijn schrijven. Hij studeerde o.a. in Parijs bij de grote Charcot (die hij echter wat onheus benadert), had een artsenpraktijk in Parijs en in Rome (in wat nu het Keats-huis onderaan de Spaanse Trappen is), trok in 1884 naar Napels om te helpen bij de grote cholera epidemie, doorstond de aardbeving in Messina in 1908, en werd zelfs hofarts van de Zweedse koningin. Munthe stelt zichzelf voortdurend centraal maar schrijft erg aanstekelijk en weeft bij momenten een fijn rag van droom en realiteit. Hij benadrukte graag zijn groot talent voor hypnotische suggestie en toonde meer interesse voor een psychologische invalshoek bij de behandeling van zijn vooral hysterische patiëntes uit de bourgeoisie. Munthe schrijft honderduit over zijn vrouwelijke patiëntes en een aantal van zijn huishoudsters, maar opmerkelijk genoeg las ik hier niets over de liefdes in zijn leven. Daarover hoop ik meer te vernemen in enkele biografieën. Ik vond Munthe vooral sterk in het beschrijven van het dagelijkse leven op Capri in en om zijn idyllische villa: zijn bonte verzameling huisdieren, de rivaliteit tussen dorpen, de typische dorpsfiguren, de jaarlijkse processie voor Sant' Antonio, enz... Er spreekt vooral heel wat levenslust uit dit boek wat het lezen ervan de moeite waard maakt. ( )