De wind in de wilgen (1908)

Heel lang geleden, in de tijd dat UK-gangers door de thuisblijvers werd gevraagd om boeken en make-up mee te brengen uit Engeland want die spullen waren daar zo goedkoop, gingen we met de HBO-klas naar Londen en Cambridge, waar we een geweldige week beleefden: zowel op het gebied van kennis over ons toekomstige vak als op het wat hobbeliger terrein van kroegen en bars.
En we kochten make-up, ook voor onszelf en boeken, ook voor onszelf. Drie van die boeken heb ik nooit gelezen: "Ulysses" van James Joyce," Gravity's Rainbow" van Thomas Pynchon en "The Wind in the Willows" van Kenneth Grahame. Ik begon aan alle drie, want ik dacht het engels voldoende meester te zijn en de eerste 2 titels waren intens aanbevolen door onze charismatische leraar Engelse Literatuur .De laatste titel kocht ik vanwege het feit dat ik bekend was met de klassieke status van dat kinderboek en ik was (en ben) verrukt van Winny the Pooh, dus dit 'zou wel zoiets zijn'. Met alle 3 kwam ik niet verder dan de eerste bladzijden, om de doodeenvoudige reden dat ik het engels niet begreep.
Ik wist al vrij snel dat het Pynchonboek zelfs in een versimpelde vertaling nog veel te hoog gegrepen zou zijn voor mij; dat James Joyce een literaire plicht is die ik wel ooit in vertaling zou lezen (wat tot op heden nog niet heeft plaatsgevonden) en De Wind in de Wilgen? Verder dan de constatering dat het iets heel anders is dan Winny en 'gewoon niet leuk' ben ik tot afgelopen week nooit geraakt.
Vorige week zaterdag was De Wind in de Wilgen als luisterboek-aanbieding bij Aldi te koop; voorgelezen door Bram van der Vlugt in de vertaling van?? Schandelijk dat de naam van de vertaler niet te vinden is op de verpakking en tot mijn grote verbazing ook niet in de catalogus van mijn eigen bibliotheek, maar dit terzijde.

Het is een fantastisch boek! Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat het hedendaagse kinderen kan bekoren. Het ís bepaald geen gemakkelijk proza en het moeten wel heel bijzondere kinderen zijn die de vaak heel lange natuurbeschrijvingen zullen appreciëren. (Ik zou dit als 9jarige vreselijk hebben gevonden.) De zinnen zijn soms idioot lang (ik geef er bij 'algemene kennis' wel een voorbeeld van.)
Het boek dateert uit 1908. Dat hoeft geen bezwaar te zijn, maar een hoofdstuk als "Piper at the Gates of Dawn" deed me wel heel erg denken aan" De Kleine Johannes" (1884) van Frederik van Eeden en dat vond ik als zweverige tiener al te veel van het goede.
Nú kan ik dat wel waarderen, maar toch ook, vermoedelijk, omdat Bram van der Vlugt zo prachtig leest . Het is niet de eerste keer dat ik een boek pas leer waarderen in de luister-editie.

Er valt van alles af te dingen op dit boek: die dieren met kleren aan en wonend in gezellige (Rat) of pompeuze(Pad) huizen, genietend van menseneten: ham, pasteitjes, kouwe kip, haring, bier...daarnaast de vermenging met de mensenwereld: Pad komt in een echte mensengevangenis terecht, waagt zich in auto's op de openbare weg en maakt ongelukken enzovoort:: er wordt wel érg veel gevraagd van het fantasie-vermogen van de lezer .
Maar eenmaal daaroverheen gestapt wacht je dus een verrukkelijk boek, al blijf ik me afvragen of ik het in een louter papieren versie ook zo'n puur genot zou vinden. ( )

De Engelse klassieker uit 1908. Het boek bevat de spannende avonturen van Mol, Das, Pad en Rat. Vier vrienden, gentlemen, die elkaar niet moraliserend veroordelen, maar onvoorwaardelijk steunen en elkaar eventueel vriendelijk en correct bijsturen. Het verhaal ontstond uit bedverhaaltjes en brieven van de auteur aan zijn zoontje. De man was eigenlijk een buitenmens en luisterde graag naar het zingen van 'de wind in de wilgen'. De schrijfstijl is verhalend met gebruikmaking van de verleden tijdsvorm en dialogen. De humor in de conversaties bevat een flinke knipoog naar volwassenen. ( )

In "De wind in de wilgen" leven vier dieren: De Mol, de Rat, de Das en de Pad in het bos aan de rivier. De avonturen die ze meemaken staan centraal in dit boek.
Het is een leuk kinderboek met mooie illustraties. ( )