Het verhaal is voor mij een metafoor voor de Amerikaanse samenleving.

Het lijkt om Caitlin te gaan, maar de echte hoofdpersoon is de moeder. Zij staat voor wat nu in de politiek het "de boze witte man". Ze kijk niet verder in de toekomst dan het nu. Ze kan zich alleen maar bezig houden met de normen en waarden die haar direct aangaan. Ze is arm, maar kan er niks aan doen. Zij is het slachtoffer van de omstandigheden om haar heen. Ze is niet meer in staat om iets goeds te zien en er van te genieten. Zelfs als ze het materieel beter krijgt, en in het huis van haar vader mag wonen (haar goed recht, vindt ze, eigenlijk zou vader er uit moet) blijft ze het slachtoffer van de omstandigheden.

Steve is de huidige politicus, die zogenaamd verstandig is, zoals bij ons de doorsnee politieke partijen zijn. Hij geeft veel om Caitlins moeder en vrijt graag met haar, maar, zoals ook de bespreker in Zeijen zei, op momenten dat Caitlin moeilijk wordt geeft hij af en toe een vermaning en gaat hij er vandoor.

In meneer Gustafson wordt de actuele staat van het onderwijs voortreffelijk uitgebeeld.

Grootvader staat voor de maatschappij die 'de boze witte man' heeft voortgebracht. Hij heeft Sheri in de steek gelaten, zoals de maatschappij sinds het begin van neoliberale tijdperk in de jaren '80 de arbeidersstand en de middenstand in de steek heeft gelaten. Sheri is jaren uitgebuit om haar moeder te verzorgen, ze heeft geen kans gehad zich te ontwikkelen en is gedwongen arm gebleven, zoals in Amerika de rijke mensen steeds rijker zijn geworden en de middenstand sinds de jaren '80 steeds verder is verarmd. Zoals ook in Nederland nu twee mensen beiden moeten werken om een huis te kopen, terwijl opa dat nog in zijn eentje redde.

Caitlin in haar vriendin staan voor de millennium generatie. Neemt in het aquarium de wereld waar en daarmee de hele evolutie van de wereld. Ze is nog onbevangen en ontdekt de eigen waarden en normen, daar verliefd te worden op iemand van hetzelfde geslacht, van een andere cultuur. Totaal anders dan haar moeder de wereld kan zien. Die reageert daarop zoals 'de boze witte man' hier reageert op de verandering van zwarte piet (een fictief figuur!) in een roetveeg-piet.

Maar in Aquarium lijkt de norm van grootvader te winnen, als hij zijn welvaart eerlijk begint te delen. Voorlopig heeft Trump in Amerika de verkiezingen gewonnen, dus David Vann's einde van het boek is nog niet gerealiseerd. ( )