Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
"Party in the Blitz, a new volume of Elias Canetti's autobiography, comes as a surprise gift to celebrate the Nobel Laureate's 100th birthday."
"At 85, beset by the desire to come to terms with his years of exile in Britain, Canetti wrote Party in the Blitz. He waited half a century to confront these memories, perhaps because "in order to be truthful, I should have to track down every needless humiliation I was offered in England, and relive it as the torture it was." Party in the Blitz (translated by Michael Hofmann) dissects that torture with a bracing vigor and unrestrained acerbity, as Canetti recounts his life in a new country where - with the single exception of Arthur Waley - not a soul knew his writing (which, home in Vienna, had ranked him with Musil and Broch)."
"But Canetti was not one to be ignored, and by sheer force of personality, "the god-monster of Hempstead" (as John Bayley dubbed him) soon knew everyone and everyone knew him. Enoch Powell, Bertrand Russell, Iris Murdoch, Empson, Wittgenstein, Kokoschka, Kathleen Raine, Henry Moore, Ralph Vaughan Williams: Canetti knew them all, and in Party in the Blitz he rakes some of them over the coals mercilessly. He detested T.S. Eliot and came to despise Iris Murdoch, with whom he had an affair: every word of his devastating portrait of her quivers with rage."--Jacket.… (meer)
JuliaMaria: Gilt als Schlüsselroman rund um Elias Canetti (in deutsch "Flucht vor dem Zauberer"). In "Party in the Blitz" (deutsch "Party im Blitz") findet man auch eine Aufzeichnung zu seiner Beziehung zur Autorin, Iris Murdoch.
Ik ben blij dat privé-domein dit vierde en laatste deel van de memoires van Elias Canetti aan de lezer bezorgde. Dertig jaar geleden las ik de eerste drie delen en die boeiden mij mateloos.
Hier lezen we zijn herinneringen aan Engeland tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Hij emigreerde er met Veza na heel wat omzwervingen. en filosofeert ronduit over zijn niet-aanrakingsfeesten. Veza werd met een mismaakte onderarm geboren. Trefzeker..... en analytisch portretteert hij een rist bekende en minder bekende figuren die hun pad kruisten: ethicus en filosoof Bertrand Russell, dichter T.S. Eliot, Dylan Thomas, Enoch Powell, schilder Oskar Kokoschka en schrijfster Iris Murdoch apelleren aan ons collectief geheugen. Canetti's fascinatie voor excentriekelingen levert fonkelend proza op over verpauperde adel en geëmigreerde verschoppelingen, ijdele dichters en andere merkwaardigen off the beaten track. Zelfs een raadselachtige straatveger komt even aan bod.
Met het hem eigen panache en kleur vertelt Canetti over dwangmatige feestjes, beschrijft hij het starre patroon, de britse stiff upperlip, de verveling die zweemt naar Gosford Park, waar zijn eruditie geen uitweg ziet, maar waarop hij zijn sociologische inzichten kan botvieren. Het is Canetti er vooral om te doen het karakter van deze soms kille party's bloot te leggen in de door klassebewustzijn gedomineerde Engelse cultuur. Daar refereert Alain de Botton aan in een van zijn boeken: Status anxiety. Canetti's talent voor vriendschap stond in schril contrast met zijn individualisme. De spanningen die uit dat conflict voortvloeiden dreven hem soms even weg van zichzelf. In zijn autobiografie noemt Marcel Reich-Ranicki hem een ijdeltuit, een cultureel orakel, en in een weinig flatterend artikel op internet uit Die Weltwoche maakte hij gewag van een "Gottesmonster", een geuzennaam die John Bayley, de weduwnaar van Iris Murdoch, hem toedichtte. (cfr. http://www.weltwoche.ch/artikel/?AssetID=5654&CategoryID=63 ). Wat er ook van zij, hij blijft voor mij een eminent en stijlvast observator en sociologisch analyticus die getuigenis aflegt van een boeiend geestesleven. En de lectuur van het martyrium trof me midscheeps. ( )
"Party in the Blitz, a new volume of Elias Canetti's autobiography, comes as a surprise gift to celebrate the Nobel Laureate's 100th birthday."
"At 85, beset by the desire to come to terms with his years of exile in Britain, Canetti wrote Party in the Blitz. He waited half a century to confront these memories, perhaps because "in order to be truthful, I should have to track down every needless humiliation I was offered in England, and relive it as the torture it was." Party in the Blitz (translated by Michael Hofmann) dissects that torture with a bracing vigor and unrestrained acerbity, as Canetti recounts his life in a new country where - with the single exception of Arthur Waley - not a soul knew his writing (which, home in Vienna, had ranked him with Musil and Broch)."
"But Canetti was not one to be ignored, and by sheer force of personality, "the god-monster of Hempstead" (as John Bayley dubbed him) soon knew everyone and everyone knew him. Enoch Powell, Bertrand Russell, Iris Murdoch, Empson, Wittgenstein, Kokoschka, Kathleen Raine, Henry Moore, Ralph Vaughan Williams: Canetti knew them all, and in Party in the Blitz he rakes some of them over the coals mercilessly. He detested T.S. Eliot and came to despise Iris Murdoch, with whom he had an affair: every word of his devastating portrait of her quivers with rage."--Jacket.
Google Books — Bezig met laden...
(3.57)
3
Hier lezen we zijn herinneringen aan Engeland tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Hij emigreerde er met Veza na heel wat omzwervingen. en filosofeert ronduit over zijn niet-aanrakingsfeesten. Veza werd met een mismaakte onderarm geboren. Trefzeker.....
en analytisch portretteert hij een rist bekende en minder bekende figuren die hun pad kruisten: ethicus en filosoof Bertrand Russell, dichter T.S. Eliot, Dylan Thomas, Enoch Powell, schilder Oskar Kokoschka en schrijfster Iris Murdoch apelleren aan ons collectief geheugen. Canetti's fascinatie voor excentriekelingen levert fonkelend proza op over verpauperde adel en geëmigreerde verschoppelingen, ijdele dichters en andere merkwaardigen off the beaten track. Zelfs een raadselachtige straatveger komt even aan bod.
Met het hem eigen panache en kleur vertelt Canetti over dwangmatige feestjes, beschrijft hij het starre patroon, de britse stiff upperlip, de verveling die zweemt naar Gosford Park, waar zijn eruditie geen uitweg ziet, maar waarop hij zijn sociologische inzichten kan botvieren. Het is Canetti er vooral om te doen het karakter van deze soms kille party's bloot te leggen in de door klassebewustzijn gedomineerde Engelse cultuur. Daar refereert Alain de Botton aan in een van zijn boeken: Status anxiety. Canetti's talent voor vriendschap stond in schril contrast met zijn individualisme. De spanningen die uit dat conflict voortvloeiden dreven hem soms even weg van zichzelf. In zijn autobiografie noemt Marcel Reich-Ranicki hem een ijdeltuit, een cultureel orakel, en in een weinig flatterend artikel op internet uit Die Weltwoche maakte hij gewag van een "Gottesmonster", een geuzennaam die John Bayley, de weduwnaar van Iris Murdoch, hem toedichtte. (cfr. http://www.weltwoche.ch/artikel/?AssetID=5654&CategoryID=63 ).
Wat er ook van zij, hij blijft voor mij een eminent en stijlvast observator en sociologisch analyticus die getuigenis aflegt van een boeiend geestesleven. En de lectuur van het martyrium trof me midscheeps. (