Een bonte verzameling overpeinzingen, in een periode dat men zich nog niet zo bloot gaf. Ik ben vooral gecharmeerd door zijn eerlijkheid, recht voor de raap. En helemaal niet hoogdravend. Montaigne observeert het dagelijks leven om hem heen, en vooral zichzelf daarin. « filosoof van het dagdagelijkse ». Het gebruik van de citaten is aanvankelijk storend, maar dat verdwijnt daarna. Historisch is vooral zijn langere essay Apologie voor Raymond Sebond interessant, waarin hij mooi de beperkingen van de rede onderlijnt. Enige minpunt: Montaigne is een beetje de propagandist van de middelmatigheid, allicht in de lijn van het modieuze stoïcisme van zijn tijd. ( )

Na de eerste lezing van "De essays" van Montaigne is duidelijk dat dit een van de meest boeiende boeken is die ik gelezen heb. Montaigne schrijft over zichzelf en wat hem bezighoudt. Hij doet dit in essays (stukken van variabele lengte) waarbij de inhoud van het essay slechts losjes samenhangt met de titel. Montaigne is prachtig in het Nederlands vertaald door Frank de Graaff (er schijnt ook nog een nieuwere vertaling te zijn) waarbij de loop van het verhaal steeds onderbroken wordt door citaten van Latijnse auteurs, die bijna altijd goed gekozen en ter zake doende zijn. Een boek dat zich uitstekend leent om al mijmerend te lezen, driftig aantekeningen bij te maken en dat niet warm genoeg kan worden aanbevolen. ( )