Rebecca Solnit is één van de interessantste cultuurhistorische schrijfsters van het moment. Je kan haar ideeëngoed wegzetten als progressief-feministisch, en dat is het zeker ook, maar Solnit graaft echt wel dieper, zeker in dit boek. “A Field Guide to Getting Lost” is een verzameling essays die ogenschijnlijk los van elkaar staan, maar een duidelijke rode draad (in dit geval een ‘blauwe’ draad) hebben: Solnit mijmert over de verschillende vormen van “verloren geraken” in het leven, en hoe eigen die aan dat leven zijn. Het is een erg autobiografisch boek geworden want ze put vlotjes uit eigen wandelervaringen, de migratiegeschiedenis van haar familie, haar eigen punkfase in de jaren 1970, enzovoort. Maar ook ervaringen van verwarring bij anderen komen aan bod. Nog eens, de grond-boodschap is dat verloren lopen eigen is aan het leven, eigenlijk eerder de regel is, dan het geordende leven waar we ons zo allemaal aan vastklampen. Deze bundel bevat briljante inzichten, maar ze zijn meestal verpakt in een nogal kabbelende woordenstroom (Solnit hoort zichzelf duidelijk graag spreken), in een opeenvolging van verhalen en herinneringen, meestal in omtrekkende bewegingen, zoals tijdens een wandeling zonder specifiek einddoel. Dat ligt dus zeker in de lijn van het centrale thema, maar de iets meer ongeduldige lezer wordt daar wel mee op de proef gesteld. Ik weet zeker dat ik nog meer ga lezen van Solnit. ( )