Je kan deze roman op verschillende manieren lezen en beoordelen: als een verhaal, als een pamflet, en als een constructie. Wat mij betreft scoort het boek op deze vlakken heel verschillend.

Het verhaal, over twee schrijvers die naar Caïro gaan voor een literair congres, is matig. Martin Millet, een seksueel gefrustreerde auteur uit Zwitserland hoopt, net als Flaubert anderhalve eeuw voor hem, een walhalla van seksueel gewillige dames aan te treffen. De werkelijkheid blijkt anders. Maar ook de verteller van het verhaal, die vooral gefascineerd achter Millet aanloopt beoordeelt de dames met name op hun uiterlijk en hun eventuele seksuele gewilligheid.

De plot is slecht uitgewerkt, met name het tweede deel, dat plaatsvindt na Cairo. De wendingen zijn onrealistisch en wel té toevallig soms, de hoofdpersonen zijn ééndimensionaal en ook als literaire tekst bekoort dit weinig.

Reden hiervoor is dat Zeller eigenlijk een pamflet heeft willen schrijven, een pamflet over de verhouding tussen het westen en de islam, over de positie van de roman en over censuur. Zoals ook Kundera dat doet maakt Zeller vele uitstapjes uit het verhaal, waarbij hij zijn politieke, sociale en culturele gedachten als theorie uitwerkt. Soms werkt dat, maar vaak ook niet, wat mij betreft omdat veel van zijn ideeën niet nieuw zijn, zelfs wat saai. En omdat ze het verhaal in de weg staan; het verhaal lijkt slechts een raamwerk waarin Zeller zijn theorieën keurig ophangt.

Het enige niveau waarop de roman wel bekoort is in zijn constructie. Want in het boek komt een ander boek voor met dezelfde titel. Wie heeft dat precies geschreven, hoe verhouden de verteller en Millet zich tot elkaar, bestaat Millet eigenlijk wel, of is de verteller misschien zelf Millet? Dit zijn vragen die zich met name op de laatste bladzijden opdringen en me nog enige tijd bezig hielden. ( )