Een science fiction verhaal geschreven in de jaren zestig door een Poolse schrijver, dat leek me wel wat. Achteraf weet ik niet wat voor verwachting ik daarbij heb gehad maar wel weet ik dat ik gelijk bij de eerste bladzijden nogal worstelde met de tekst. Ik sprak mijzelf toe dat het slechts de inleiding was dus dat al die stukken dat ik als lezer werd toegesproken en al die losse gedachten van de schrijver zouden als het boek echt begon wel voorbij zijn. Die verwachting kwam zeker niet uit en ik ben bang door aan dit idee vast te blijven houden, ik mijzelf behoorlijk dwars heb gezeten in het lezen van dit boek.

Het verhaal gaat over een signaal dat is opgevangen uit de ruimte waar een leger aan wetenschappers in het geheim aan werken om deze "brief van aliens" te vertalen. Het boek bestaat uit de filosofische redeneringen van een van deze wetenschappers over hoe men dit vraagstuk als mens benadert en waarmee men uiteindelijk voor de dag komt. Er komt zo goed als geen actie in het boek voor en een minimum aan interactie tussen verschillende personages. Wanneer je zin hebt om eens lekker vrijuit alle denkmogelijkheden over een signaal uit de ruimte te exploreren dan is dit een geweldig boek. Mijn hoofd stond echter in een andere stand en ik kon er maar niet overheen komen dat er niets werkelijk gebeurde.

De redeneringen die de vertellende wetenschapper volgt, zijn duidelijk in de tijd van schrijven, de koude oorlog, te plaatsen. Wellicht maakt dit dat het boek wat verjaard overkomt. Maar ook wordt de wetenschap zelf bekritiseerd en zelfs het genre science fiction krijgt een veeg uit de pan. Dat kan ik dan wel weer waarderen want zelfkritiek maakt in mijn ogen de schrijver geloofwaardiger. ( )