Het derde en laatste deel van de trilogie The Three-Body Problem. En wat een einde. Het einde der alle eindes. Meesterlijk. Tijdens het lezen hoorde ik mijzelf regelmatig hardop uitroepen hoe briljant dit boek wel niet is, iets dat ik maar zelden doe. Oké, genoeg superlatieven. Want wat maakt dat ik zo enthousiast raak over dit boek (en de twee vorige delen)?

Dit boek zit zo vol originele ideeën dat ik mij meerdere malen door elkaar geschud heb voelen worden. Op het moment dat ik dacht vanaf nu is het een verdere uitwerking van de kant waarop dit verhaal opgaat, kwam er een nieuwe wending en werd de blik op de toekomst nog eens gewijzigd. Als lezer krijg je de tijd om te wennen aan een nieuwe tijd (in de toekomst) en nieuwe plaats in het universum.

Cixin Liu schrijft zeer gedegen en expliciet waardoor de hoeveelheid nieuwe informatie goed te volgen blijft. Maar soms duizelde het me ook wel van de uitleg over bijvoorbeeld wat er precies bedoeld werd met een nieuwe aandrijvingsvorm van sterrenschepen waardoor men zo snel als het licht zich kan verplaatsen.

Er zitten ook vele kleine subtielere ideeën door het verhaal verweven. Zoals bijvoorbeeld het concept van suspended hibernation, het in een kunstmatige slaap gebracht worden om in de toekomst wakker gemaakt te kunnen worden. Het is een gegeven dat veel wordt gebruikt in science fiction bij lange ruimtereizen. In dit boek wordt het veelvuldig gebruikt maar met andere redenen. Op een gegeven moment wordt het zelfs heel onaantrekkelijk omdat men geen hoop meer heeft op de toekomst en dus is er geen reden om in die tijd wakker te willen worden. Door het idee van suspended hibernation te koppelen aan het toekomstbeeld, maakte voor mij de beleving van dat toekomstbeeld nog veel sterker.

Een ander klein idee komt naar voren als de hoofdpersoon na een aantal eeuwen ontwaakt uit suspended hibernation en zij eerst denkt dat er alleen nog maar vrouwen zijn. Het blijkt dat de mannen vervrouwelijkt zijn. Wanneer ze een tijdje in deze tijd leeft, kan ze wel de verschillen waarnemen. En zo is het ook hoe ik mij voelde als lezer. Het is wennen aan deze nieuwe tijd waarin bijvoorbeeld als je door geweten en plichtsbesef wordt verscheurd dit als een psychische ziekte wordt gezien. Dit wordt sociale druk ziekte genoemd. Van dit soort ideeën die zijdelings even werden genoemd, word ik heel blij. Het zegt iets over onze tijd nu en het laat zien hoe er ook anders naar gekeken kan worden.

De grootste duizeling zit hem in het einde van het boek dat zich over vele miljoenen jaren in de toekomst afspeelt. Door zulke enorme stappen in de toekomst te maken, ben ik de tijd beter gaan voelen en hoe in het licht der eeuwigheid wij als mensheid en als universum niets voorstellen. Dat relativeert nog eens.

Wat mij betreft is deze triologie de beste science fiction dat deze eeuw is veschenen. Voor science fiction liefhebbers dus absoluut een trilogie die niet gemist mag worden. ( )