In de LGBTQ-Humble Bundle uit 2016 zat dit speciale tijdschriftnummer van Lightspeed (lightspeedmagazine.com). Mijn e-boeklezer gaf aan dat het om meer dan 500 bladzijden ging en dat heeft mij al die jaren er vanaf gehouden om er aan te beginnen. Volstrekt onterecht blijkt nu.

Deze uitgave van dit Amerikaanse tijdschrift bestaat uit korte science fiction verhalen die of qua inhoud met de regenboogwereld te maken hebben of dat de auteur uit de regenboogwereld komt.

Als eerste komen de redacteuren aan het woord. Zij vertellen allen op hun eigen manier waarom ze dit een belangrijke uitgave vinden.

Vervolgens elf originele korte verhalen. Hier zitten een aantal waarlijk juweeltjes tussen. Allemaal op een heel prettige manier geschreven en er was geen enkel verhaal dat ik niet kon volgen zoals ik wel eens bij verhalen in Clarkesword Magazine heb.

Daarna twaalf originele flash verhalen. Ik had nog niet eerder van deze term gehoord en moest het dus even opzoeken. Dit blijken verhalen te zijn van minder dan 1500 woorden. Met het opzoeken van wat flash verhalen zijn, kwam ik ook sudden fiction (maximaal 750), drabble of microfiction (maiximaal 100) en six-word story (exact 6) tegen. Niet eerder had ik bedacht dat er voor verhalen van allerlei soorten lengte zoveel termen zijn. Al was ik wel al bekend met novelle.

Naast de originele verhalen staan er ook vijf herdrukken in en een hoofdstuk van een boek. Alleen dit laatste vond ik wat vager en minder boeiend omdat het geen afgerond geheel was. Maar de rest allemaal van intrigerende kwaliteit.

Vijftien auteurs zijn kort geïnterviewd. Daarvan vond ik het met name interessant wat ze over hun eigen verhaal in dit tijdschrift hadden te zeggen. Een verdieping van de beleving van wat ik net daarvoor gelezen had.

Acht non-fictie artikelen bevatte interviews met illustratoren, boekbesprekingen en essays over LGBTQ in de science fiction industrie door de jaren heen.

Het geheel wordt afgesloten met zevenentwintig korte persoonlijke essays van schrijvers van allerlei pluimage (redacteuren, interviewers, enzovoort). Juist het persoonlijke maakt deze essays de moeite waard. Ieder heeft weer zo zijn eigen beleving en invalshoek.

Een van de vragen die vaker naar voren kwam was of het in deze tijd (2016) nog wel relevant is om een nummer over dit onderwerp te maken. Als ik dan de persoonlijke verhalen lees is het helaas nog steeds heel erg nodig om aandacht voor verschillende minderheidsgroepen te vragen. Ik zat me gelijk af te vragen nu het zeven jaar later is, het nog steeds hetzelfde is. Nu denk ik aan de ene kant dat het beter is geworden maar aan de andere kant juist weer slechter. En daarom blijft het een goed idee om dit soort thema-nummers te blijven maken en te lezen. ( )