Ook dit tweede deel over de geschiedenis van de Normandiërs in Zuid-Italië en Sicilië werd door Norwich met heel wat zwier en enthousiasme geschreven. Hij kan zijn bewondering voor de hoogdagen van het multiculturele Koninkrijk Sicilië maar met moeite bedwingen tijdens het schrijven. Meestal blijft hij zo dicht mogelijk bij de feiten wanneer het er op aan komt om een oordeel uit te spreken over een van de vele historische figuren die de revue passeren. Maar wanneer hij het over de architectuur heeft, laat hij zijn voorkeur voor de typisch Normandisch-Siciliaanse bouwstijl de vrije loop en betreurt hij de aanpassingen die latere eeuwen deden aan deze gebouwen maakten.
Norwich erkent dat het Sicliaanse koninkrijk mogelijk al van bij aanvang het zaad van zijn eigen destructie in zich meedroeg omdat het te heterogeen, te eclectisch, en te kosmopolitisch was. Maar... "But nations should be judged on their achievements rather than on their lapses, and to the very end Norman Sicily stood forth in Europe - and indeed in the whole bigoted medieval world - as an example of tolerance and enlightenment, a lesson in the respect that every man should feel for those whose blood and beliefs happen to differ from his own." (p. 391) En zo sluit Norwich ook dit tweede deel af met een tijdloze boodschap. ( )