Ik weet niet goed waarom maar deze historische roman kon me niet zo boeien. Jan Brokken heeft een hele goede reputatie als het gaat om dit genre, en zijn ‘Baltische Zielen’ wordt alom geprezen. Maar in dit boek leek hij me minder geïnspireerd. Het is nauw gefocust op de vriendschap tussen de jonge Rusische baron von Wrangel en de grote schrijver Fjodor Dostojevski. Er bestaat nogal een uitgebreide briefwisseling tussen de twee, en het lijkt me dat Brokken te weinig is losgekomen van die documentatie. Hij doet wel voortdurend pogingen om bepaalde voorvallen te linken aan passages in het (latere) werk van Dostojevski, maar dat komt erg geforceerd over. Dus persoonlijk heb ik niet zoveel gehad aan dit boek. Dan biedt ‘De meester van Sint-Petersburg’ van J.M. Coetzee meer inzicht in de psyché van de grote meester. Maar ik kan me inbeelden dat iemand die nog niet zoveel weet van het leven van Dostojevski het boek van Brokken wel meer zal waarderen. ( )

Over de vriendschap tussen een jonge diplomaat in spe, Alexander von Wrangel, en de naar Siberië verbannen Dostojevski. Publiceren en reizen is D niet toegestaan, von Wrangel staat aan het begin van zijn loopbaan. De twee hokken samen in een buitenverblijfje, met bloementuin - De Kozakkentuin. D herstelt er van de jaren in het strafkamp, maakt plannen voor zijn moeizame rehabilitatie en werkt aan zijn Aantekeningen uit het dodenhuis. Beide heren zijn ook tot over hun oren verliefd (D op zijn toekomstige vrouw) en geen van beiden heeft een goed woord over voor de verliefdheid van de andere.
Brokken baseerde zich voor deze Dostojevski-roman op biografieën en brieven en laat zijn verbeelding de gaten vullen die de geschiedenis liet. Misschien dikt hij de vriendschap en de liefdeswanen wat te veel aan - in brieven geven vriendschappen vaak een onvoorwaardelijkere en pathetische indruk. Tegelijkertijd een knappe schildering van tijd en samenleving. ( )